Bootje varen op het stuwmeer van Brokopondo!

Het stuwmeer van Brokopondo, ligt vlak aan het grote dorp Brownsweg. Dit stuwmeer kent een heel apart verhaal en valt absoluut niet in de smaak van alle brownsbergbewoners…en eigenlijk is dit begrijpelijk. Brownsberg is ontstaan door het aanleg van het fameuze stuwmeer.  Dit dorp is een “samensmelting” van wat eerder 7 verschillende dorpen op zich waren.  Op een dag besloot de overheid om over het hele gebied (de 7 verspreide dorpen) water te laten overstromen,  zodat ze op een gemakkelijke manier een krachtcentrale zouden bekomen. De slachtoffers hiervan waren natuurlijk de toenmalige bewoners van deze 7 dorpen…ze werden van de ene dag op de andere vriendelijk verzocht om zich een ander woonplekje te vinden. OK…NICE! Het resultaat hiervan is dus één groot stuwmeer, waar je nog duidelijk aan kan zien dat het één groot bos was. Ja we hebben namelijk de hele tijd tussen oude, grijs geworden bomen gevaren. Dit was dan ook de reden waarom we absoluut onze handen en voeten niet over de rand van het bootje mochten laten hangen, de kans om tegen een boom te schrammen was te groot en inderdaad we hebben soms echt wel onze hoofden moeten intrekken…of we botsten tegen een dikke stam. Er werd ons verteld dat alles intact is gebleven bij het overstromen, omdat de mensen de tijd niet hebben gehad om alles weg te nemen. De hutjes en huisjes zijn allemaal blijven staan…ook de begraafplaatsen werden dus overstroomd en dus voor een stuk vernield of toch niet meer bereikbaar. Naar het schijnt zie je soms nieuwsgierige mensen gaan duiken in het stuwmeer om op zoek te gaan naar de “verdronken dorpen”, het lijkt weliswaar op “Atlantis”…Aaaah hier is het dus, in Suriname?!  Dit was dan een korte situering van het stuwmeer, nu wat meer op wat er toen allemaal op het programma stond.

We vertrokken op donderdagavond, samen met een hele bende, waaronder 4 Surinamers. Een van deze jongens heeft zelf een eilandje op het stuwmeer, maar aangezien hij er een mooier kent zou hij ons daar naartoe brengen. Nu eilandje…bedenk je hier geen grote luxe bij hé. Het is weliswaar een heel mooie plek en je voelt je even helemaal alleen op de wereld, maar het lag er nogal overwoekerd bij en dus slaapmogelijkheden zoals wij die kennen waren nihil. Het werd dus een slaapmarathon in de hangmatten. Het was op zich al een super ervaring natuurlijk, met de sterren boven je hoofd in slaap vallen en alleen nog wat gekraak van het vuurtje en de wind door de bomen horen…er bestaat geen beter inslaapliedje! Dus, ja dat was op zich wel weer een soort van “luxe-ervaring”! Ik kan jullie niet zeggen waar we juist hebben geslapen, maar het was in ieder geval zeer afgelegen en op ongeveer iets meer dan 4u varen van Brownsweg. De donderdagavond zijn we dus van op Blauwgrond vertrokken met een auto en een camionette, camionette dat ik na een half uur rijden al niet meer vertrouwde, want het wilde na onze eerste stop niet meer starten. Ik zag zo ons tripje de mist ingaan, maar uiteindelijk werden we gered door Ritchey, “de man die alles kan” !!! We waren dan weer vetrokken, hopla, en deze keer was de goede keer, want de volgende stop vond plaats in Browsnweg zelf, waar we onze eerste nacht in een hangmat gingen doorbrengen. Wel tof om zo een nieuw dorp in het binnenland te ontdekken. Het is weer iets helemaal anders dan Santigron, veel meer “gerangschikt” (alle huisjes staan op een rij naast elkaar) en het is zeker  een properder dorp! Weer helemaal iets anders, t’is écht ongelooflijk hoe erg het nog kan verschillen tussen de dorpen onderling. Zo dit was dan ook gebeurd. Na een nachtje (heel kort) dodo in de hangmat, stonden we om 5u30 gepakt en gezakt, klaar om naar de pier van de rivier te rijden…”rijden” is een groot woord, in onze taal zouden we het eerder “racen” noemen, met iets of wat gesleep. En ja hoor dan nogmaals heeft het camionnetje ons wat willen laten zweten en dit maal door zichzelf vast te rijden in een hoopje modder op een helling…Weeral waren de sterke mannen er om deze situatie weer tot het normale te brengen. YES, weer zijn we gewonnen van het stoute camionnetje! Toen we uiteindelijk goed en wel vertrokken waren, was het ondertussen al 8u30. Tijd om dan even een broodje met choco te eten en verder te genieten van de ochtend rust en  het super mooie landschap. Amazing! Tegen 11u30 zijn we dan uiteindelijk toegekomen op HET eiland…waaaaw! Het was inderdaad helemaal afgelegen en zeer primitief! Maar NO SPANG, daar hadden we bewust voor gekozen. Het was natuurlijk veel te warm om nog langer de rivier te “negeren”, we moesten er dus zo snel mogelijk in. Ik kan je verzekeren, dat het zoooo zalig was! En wat een décor…ben er zelfs de visjes onder mijn voeten van vergeten. En voor diegene die me goed kennen…die weten dat ik me nooit in vreemde wateren begeef…vooral dan wanneer er bewoners zoals visjes inzitten hé! Ja, ja ik weet het zij zullen meer schrik hebben van mij…maar moet je weten dat deze absoluut geen schrik hadden, want zij kwamen gewoon wat bijten in onze billen, voeten, benen,…NICE! Gelukkig hebben ze mij niet gebeten, maar ik was dan gewoon ook extra op de loer voor ze J Na het plonsje zijn we op zoek gegaan naar een plekje schaduw, dat was er niet gemakkelijk te vinden. Het werd dus wat afzien, want die dag was het weer extreem warm, de zon brandde echt en van wind werd er die dag niets gevoeld. De mannen zijn de hele namiddal met de boot gaan varen en hebben zich dan helemaal los kunnen laten gaan in hun hengelen. Hengelen, hengelen, ze doen het echt zo graag en ze hebben er volop van kunnen genieten. Leuk om ze blij ziet terug te keren met een hele frigo vol vissen, Toekoenari’s (Surinaamse vis) en Piranha’s. Lekker op het vuurtje s’avonds…mmmm! Diezelfde avond is er nog een boot toegekomen op het eiland. Het waren bosnegers die constant onderweg zijn. Ze gaan van de ene plek op het stuwmeer naar het andere, maar dit was dus blijkbaar wel hun stukje grond…hum hum…probleempje! We mochten kiezen, ofwel mochten ze die nacht met ons op het eiland slapen, ofwel moesten we het aftrappen. Maar het aftrappen was op zich geen optie en dat wisten die mannen ook. Het is te gevaarlijk om in het donker nog door die “bomen” te varen. Er zat dus maar één ding op…ze laten mee eten en ze laten slapen op het eiland. Ik voelde er met niet al te goed bij, maar heb er niet te veel over willen nadenken en ik had ook gewoon geen keuze. Ik vond het zo zielig, want ze hadden toen net 5 baby papagaaien gevangen, die kleine vogels waren zo bang…en ze snapten niet hoe ze ineens weg waren genomen van hun mama…zo zielig! Schreeuwen dat ze deden en brutaal dat de mannen ermee waren. Ik had er nooit bij stilgestaan dat de menselijke soort nog zo “bestiaal” kon zijn. Ze hadden dan ook drie jachthonden bij ze, waar ze ook het minst van respect voor hadden. Ik kan zo niet tegen dierenmishandeling. Uiteindelijk zijn die mannen een vuurtje beginnen maken en hebben ze op de grond geslapen. Verder dan wat zitten staren en een beetje vies zitten gluren naar ons (de bakra’s à blank in het Surinaams) hebben we er geen last van ondervonden. Oef, schrik voor niets! Uiteindelijk dan in slaap gevallen in de hangmat, het was echt idyllisch, met al die sterren die je kon bekijken en het geruis van de wind door de bomen en het “niets” rond je horen…volledig ontspannend. De volgende dagen hebben we nog wat genoten van het zonnen op het strand, zwemmen in de rivier en het hengelen samen met de anderen. Het was in ieder geval een heel fijne ervaring en iets dat ik nooit meer zal kunnen vergeten! Zot, zot, zot! J

Zo dit was het about het stuwmeer. Ja, ik weet dat mijn schrijfstijl niet altijd top is, maar dat is gewoon niet wat ik hier het liefste doe…mijn blog schrijven! Zo, het belangrijkste weten jullie nu, de verdere details zijn voor in België J

Bye Bye!

TrOpIcAl EaStEr In SU

Ik denk, neen ik ben er zelfs zeker van, dat het die zondag echt de warmste dag was sinds we hier zijn. Ondanks het feit dat we nood hadden aan een verfrissing in het zwembad die ochtend, kozen we toch om samen met Lisa, Suus, Chico en Daniel naar de paasmis te gaan. Deze vond plaats in de grote kathedraal in de stad. Deze is helemaal uit hout gemaakt en zeer impressionant wanneer je ervoor staat, maar ook wanneer je er binnen zit tijdens de mis. Het was mooi om te zien hoe verschillende volkeren elkaar tegemoet komen in de kerk. De mis was heel kleurrijk en ook het kinderkoor klonk heel mooi en feestelijk. De mis verliep eigenlijk grotendeels zoals bij ons, behalve dan dat de liedjes op een iets ritmischere achtergrond gezongen werden. Na een twee uur lange, warme mis  zijn we met zijn allen iets gaan drinken aan de waterkant. We hebben dan toch tijd gehad om ook eens langs het zwembad te gaan en daar lekker te “chillen” zoals ze hier zo graag zeggen en DOEN ;-) Ah ja, we hebben die dag ook Kris ontmoet, een wereldreiziger uit Antwerpen die al een week met zijn zeilboot in Paramaribo stond. We zijn er even langs geweest, omdat Chico, Lisa en Suus hem al eerder hadden ontmoet. We hebben gezellig gebabbeld en zeker ook genoten van Kris’ spannende verhalen over zijn wereldreis die 11 maanden geleden begon. Zo dit was het over Pasen, heel veel details geef ik hier niet verder bij, want dan kan ik blijven schrijven en jullie weten dat dat niet mijn ding is hier, ik beleef de dingen liever vollenbak, om ze nadien te kunnen vertellen dan dat ik hier uren achter mijn PC zit. Ja, want heb nog wat andere zaken te vertellen ook, aangezien we de laatste weken bijna niet thuis zijn geweest en er vaak “troubles” waren met het Internet, heb ik al een tijdje niet meer kunnen posten. Dus sorry, voor het late bericht! De andere verhalen over het stuwmeer, Matapica en Brownsberg volgen nog hoor.

Groetjes!!!!!

It's gettin hot 'n here...

Amai, amai, niet normaal hoe warm het hier is geworden op een paar dagen tijd. Het wordt dus weer even aanpassen aan de nieuwe temperaturen. Maar dat doen we graag, als het voor de zon is :-) Wat betreft onze avonture hier...gaan ze door hé.

Elke dag beleven we wel iets nieuws, al is het maar van het aaien van een leguaan tot het in elkaar steken van een hele lesvoormiddag op een paar minuutjes tijd. Ja, vorige week stapten we op de schoolbus en toen hebben we snel gemerkt dat de leerkracht van de tweede klas niet aanwezig was die donderdag. Aangezien we op donderdag normaal gezien met de kinderen van de tweede klas werken in de taalklas (individueel) bedachten we onmiddelijk om een oplossing te vinden. Ja, want wetende dat wanneer een leerkracht ziek is hier, de kinderen direct naar huis worden gestuurd, waren we al bang dat we geen kandidaten zouden hebben voor de taalklas die dag. Wel dat hadden we ook goed fout, want wanneer we van de bus stapten en vertelden aan de kinderen dat hun juf er niet was en ze dus naar huis mochten (voor de grap natuurlijk) antwoorden ze spontaan: "neen, we blijven hier, want we komen naar jou vandaag om te werken!" en ze bleven volharden hé, zelf al bleef ik zeggen dat ze naar huis mochten gaan. Ik geef toe dat ik toen mijn gedachten heb moeten herzien, want blijkbaar dacht ik nog niet helemaal juist over de kinderen. Ze zijn inderdaad nog veel gemotiveerder dan wat ik had verwacht. Ja, ik wist wel dat ze het leuk vonden, zoals ik in mijn vorig blogbericht heb vermeld, maar ik dacht eerlijk gezegd nog stiekem dat ze het vooral leuk vonden gewoon omdat ze dan even uit de klas worden gehaald en gedurende een half uur exclusieve aandacht krijgen. Wel neen dus!" Goed gezien Daphné, je was goed fout!" dacht ik toen! Ik vind het wel leuk om zulke zaken te ontdekken en te beseffen. De kinderen vinden onze taalklas wel degelijk geweldig!

Die dag hebben we dan een hele dag klassikaal lesgegeven, en eerlijk gezegd deed dit toch nog eens deugd. Want klassikaal vind ik eerlijk gezegd nog altijd het leukste. De kinderen zijn minder verlegen, spontaner en het is zo mooi om ze onderling ook bezig te zien. Ik zeg niet dat ik de individuele momenten gedurende de taalklas niet kan apprecieren hoor, trouwens hier in deze context zijn die individuele momenten het beste wat er kan zijn om die kinderen tot een hoger taalniveau te brengen. Maar toch geef ik stiekem toe, dat ik in België toch liever voor een klas zal staan... ;-)

Ondertussen zijn we aan de eerste vakantiedagen begonnen, maar vakantie kan je het nu nog niet helemaal noemen. Er moet eerst nog wat werk geleverd worden voor de HUB. Bovendien hebben we ook een handleiding ontworpen over ons pionners project van de taalklas, zodat toekomstige twinner gemakkelijk hun startpunt kunnen vinden. Normaal gezien zal na intensief werken, deze week alles afgerond kunnen worden en zullen we vanaf volgende week kunnen genieten van de twee weken paasvakantie. We beginnen trouwens met een uitstap naar Matapika. Een onbewoond strand waar we reuzegrote schildpadden gaan kunnen spotten gedurende de nacht. Ze leggen hun eitjes veel te dicht bij het water, waardoor er veel worden meegenomen door de zee. Wij gaan de eitjes redden, want we gaan ze opnemen en wat verderop het strand begraven... ;-) Cool hé?!

Dit was het dan voor deze week. Nogmaals post ik niet al mijn avonturen hier op mijn blog, omdat ik dit veel liever vertel wanneer ik terug ben!

GROETJES aan iedereen! Hou jullie goed daar in BELGICA :-) en laat maar wat nieuws van ginder op me afkomen hé!

"A BUN" lezen als "A BOENG" (sranan tongo, wat het juist wil zeggen moeten jullie maar uitmaken uit de context ;-)

"Juf, gaan we ook lezen?"

Het is weeral een hele tijd geleden dat ik nog iets heb gepost op mijn blog, maar ik geef eerlijk toe dat ik het liever allemaal “live” vertel en ik wil ook graag nog wat houden voor wanneer ik terug ben in het land. Maar ja, toch wil ik een update geven, anders wordt het misschien echt te veel om allemaal pas te vertellen wanneer ik thuis ben.

We zijn ondertussen volop bezig met het runnen van onze taalklas in Santigron en ik denk dat we vele mensen gelukkig maken met dit project. Niet alleen wij zijn er blij mee, maar ook de organisatie, Leri For Life, sommige leerkrachten van de school een vooral de kinderen! Zij bloeiden al na een paar dagen helemaal open, zelf al kunnen ze zich eigenlijk bijna niet uitdrukken in het Nederlands, toch kan je op hun gezicht en in hun ogen lezen hoe aangenaam ze de taalklas vinden. Elk om beurt zie je ze glimlachen en fier opkijken wanneer ze uit de klas worden gehaald door één van ons. Het geeft je onmiddellijk een goed gevoel en mijn dag kan op dat moment echt niet meer stuk hoor. Wat een voldoening. Bovendien merken we ook een enorm verschil van de ene week op de andere. De eerste week hadden we ‘testings’ voorzien, zodat we voor elk kind de individuele noden konden nagaan op vlak van taal. Je voelde toen hoe ze zich precies bedreigd voelden en helemaal niet op hun gemak waren. Nu ze ons al wat gewoon zijn en zelf ervaren hoe leuk het is om met ons te werken, gaan ze ook beter presteren. Ja, ok, hun niveau is wel niet van de ene week op de anderen van zwak naar sterk gegaan hé, dit bedoel ik dan ook weer niet. Maar zo merk je maar, dat waar ter wereld de kinderen zich ook bevinden, ze allemaal heel gevoelig zijn voor verandering en ze allemaal wel een aanpassingstijd nodig hebben. Ik hou van dit project, ik hou van de manier waarop we er zijn geraakt en ik hou van het individuele contact met deze kinderen. Je voelt hoe hard ze het nodig hebben om eens individueel benadert te worden, dat er écht naar hen wordt geluisterd, dat ze eens kunnen lezen zonder dat ze worden onderbroken en terwijl een volwassenen echt met volle aandacht naar hen luistert. Dan krijg je van die situaties, waar je begint met een spreekoefening tijdens de taalklas, en ze dan spontaan vragen: “juf, maar wanneer gaan we dan lezen?” de voldoening om met die kinderen bezig te zijn is voor mij dan zo groot. Ik ben gewoon fier op dit project en elke keer opnieuw keer ik blij naar de school van Santigron.

Ik moet wel toegeven dat de motivatie er wel vooral is dankzij de kinderen, want eerlijk gezegd heb ik al schrijnende situaties meegemaakt tussen leerkracht en leerling daar op school. Een kind werd vorige week heel hard vernederd voor de hele school door het onderhoofd. Hij had namelijk een paar elastiekjes meegebracht naar t’school terwijl er werd gevraagd om dit niet meer te doen. Hoe dit allemaal is verlopen kan ik jullie moeilijk beschrijven in dit bericht, want zelf mondeling is het heel moeilijk om precies te vertellen. Wanneer je er niet bij was, is het moeilijk om door te geven op welke toon de kinderen werd aangesproken, welke mimiek het onderhoofd op haar gezicht had terwijl ze de kinderen aansprak, welke woorden ze juist gebruikte en hoe ze de kinderen aankeek. In ieder geval, kan ik jullie verzekeren dat ik na haar preek een krop in mijn keel had gekregen en ik even ben moeten gaan uitwaaien, omdat de tranen opkwamen. Tranen van onmacht, maar ook woede. Op zulke momenten kan ik niet geloven dat ze echt willen veranderen en vooruitgaan. Wanneer ze horen dat contractwerk een bundeltje is dat je kan maken voor elk kind (terwijl wij weten dat contractwerk eigenlijk helemaal niet enkel draait om een bundeltje dat de kinderen zelfstandig moeten oplossen) dan hebben ze wel interesse en willen ze graag dat we ze een bundel geven, omdat ze dan zogezegd willen verbeteren in hun werk, maar wat straffen betreft, daar hebben ze dan weer totaal geen besef dat ze slecht bezig zijn. Een kind vijf keer achter elkaar meppen (en niet zachtjes hé, geloof me maar!) in zijn gezicht omdat hij iemand van zijn klas had geslagen…ja sorry dat is voor mij een ‘straf’ dat er niet eens één is! Die kinderen slaan en vechten constant omdat ze niets anders zien, en het is volgens mij aan de leerkrachten en volwassenen om deze tendens te doorbreken. Ik weet dat ik hier niets aan ga kunnen veranderen, omdat dit deel uitmaakt van de cultuur. Maar dan heb ik ook geen geloof meer in hun wil om te evolueren. Want ze willen evolueren, wanner het voor hen gemakkelijk wordt (denken ze dan, want ze denken al niet op de juiste manier over contractwerk bvb), maar wanneer het al gemakkelijk is (gewoon het kind meppen geven) dan hebben ze ineens geen besef meer dat ze op een ouderwetse manier bezig zijn. Wat ik vooral spijtig vind, is dat het één voor één leerkrachten zijn uit de stad, en we weten dat zulke dingen nog zelden of niet meer voorvallen in de stad…ze hebben zelf kinderen…en toch durven ze andermans kinderen nog te slagen?! Spijtig vind ik dit.

Vervolgens wil ik ook graag vertellen hoe de werkende krachten en het buget in die school eigenlijk niet juist worden benut. Ten eerste heb je mijnheer “Banaan”, deze man stapt elke morgend op de bus en stapt af aan de school. Hij gaat van de bus, naar zijn bankje onder de “samanga” (hut in het Sranan Tongo). Daar leest hij zijn krant de hele voormiddag en luistert hij naar zijn radio. Heel af en toe staat hem eens recht gedurende de voormiddag op een paar bananen te gaan hakken…Onze nieuwsgierigheid was toch zeer groot toen we dit fenomeen onder ogen zagen, wetende dat de buschauffeur het niet gratis doet en dat de school hiervoor moet betalen. We vroegen dit dan aan mijnheer “Scampi” (een heel dun manneke, die eigenlijk instaat voor de administratie van de school, dat wil dus zeggen, de 6 registers dat dagelijks moeten worden opgehaald en teruggebracht naar de klas!) wat nu juist de functie was van Mijnheer Frank, alias Banaan. Hij vertelde ons dat hij instaat voor de toeristen die de school komen bezoeken. Sinds we daar zijn, hebben we één keer toeristen gezien en die werden begeleidt door een gids, dus zelfs dan heeft Mijnheer Banaan niet eens een poging gedaan om recht te staan en de toeristen te gaan begroeten. De buschauffeur is dan ook nog een specimen of zich. Hi vertelde ons dat hij nog niet helemaal genezen was (hij was vorige week ziek) en dat hij daarom zijn zoon had gestuurd met de schoolbus), maar dat hij toch terug wilde komen, omdat hij niet zou weten wat hij thuis zou doen, “slapen?” dat is niets voor mij! “Ik wil werken, werken, werken!!!” zei hij toen. En zonder te overdrijven…lag hij tien minuten later op zijn bank te slapen en …te snurken gelijk een zot! Wij zitten wel les te geven onder “samanga”. Jullie kunnen jullie dan voorstellen hoe de kinderen verschoten en één voor één, samen met ons in de lach zijn geschoten. Ach, ja we kunnen er maar best om lachen, want hun mentaliteit zal zeker niet veranderen omdat wij hier drie maanden zijn gekomen hoor. Ik vraag me alleen af, wat de rol van de directeur hier in is, of net niet is?! Waarom kunnen die kinderen niet wat geholpen worden door mijnheer  “Scampi” (die tot twee terug zelf meester was)? Donderdag was het ineens zo, dat de juf van het vierde en die van het zesde (het onderhoofd) ineens gestopt zijn om 10u. De kinderen moesten dan naar huis stappen (de meeste wonen in Santigron zelf), maar Wilma, woont wat buiten het dorp en moet best wel een heel stuk stappen op een gevaarlijk stukje weg. Zij moest dus wachten op de schoolbus, die pas om 13u vertrok. Ze is dan bij ons komen zitten onze de samanga. Ze verveelde zich zo hard, dat ik er medelijden mee kreeg en ik ze toch wat materiaal heb gegeven zodat ze zich kon bezig houden op een leerrijke manier. Het enige wat mijnheer Scampi op dat moment doet, is haar onder haar voeten geven omdat ze ons niet moet komen storen terwijl we lesg even. Maar hij mag dat wel hoor?! Waarom worden die kinderen niet op een goede manier opgevangen wanneer zulke situaties (heel raar, want dit gebeurd bijna elke dag) zich voordoen? Spijtig! De school stopt trouwens elke dag vroeger, dit kan variëren van 10u30 tot 12u…ipv 13u!

Vrijdag kregen we trouwens bezoek van een man die naast ons op het vliegtuig zat toen we naar hier vlogen. Het is een Surinamer en hij woont nu al drie jaar in België. Hij had ons toen verteld dat zijn vrouw docent is aan de hogeschool in Kempen in de lerarenopleiding. Hij mocht de stagebezoeken komen doen hier in Suriname, en dit vond hij heel fijn omdat hij dan weer even in zijn land kan zijn (begrijpelijk natuurlijk ;-) ) Hij had zich toen geïnformeerd over welke stage we gingen lopen. Toen hij hoorde dat wij ook in het onderwijs gingen staan, vroeg hij onmiddellijk in welke school en welk dorp. We vertelden hem dan dat we in Santigron zouden staan. En ja, daar stond hij ineens samen met zijn 6 studenten uit België, hij was ons niet vergeten. Hij kwam toe in de taalklas en vroeg heel enthousiast: “en, herkennen jullie me nog?!” Wij stonden even verbaasd te kijken, want eerlijk gezegd waren we dit al wat vergeten, het is nu toch al bijna zes weken geleden hé ;-) Maar toen hij zij: “van op het vliegtuig!” wisten we het weer helemaal. We zijn gezellig beginnen praten, zowel met de man als met de stagiaires. We hebben onze indrukken, gevoelens, ervaringen, meningen zo wat gedeeld en dit heeft me veel zaken doen beseffen en inzien. De man was ook heel boeiend aan het vertellen over het onderwijssysteem hier in Suriname, hoe het (fout) het juist in elkaar zit en hoe erg er nog moet gestreden worden om niet alleen in de stad een goed onderwijs te bieden, maar ook in het binnenland. Want daar ligt het hem, de kinderen die in het binnenland geboren zijn, worden tot hun lot overgelaten, het is hun lot om in het dorp te blijven wonen, want ze krijgen nooit het goede, het nodige onderwijs in hun dorp, om later naar de stad te kunnen trekken om verder te studeren of te werken. Ze geraken er gewoon niet alleen al door hun taalgebrek op vlak van het Nederlands. Bovendien ontwikkelden ze in de basisschool ook achterstand voor anderen vakken, wegens het taalprobleem. Het is dus echt erg in het binnenland, en nu kan ik ook de mentaliteit en de cultuur van onze school beter inkaderen en situeren. Bovendien kiezen de meeste leerkrachten in Suriname voor deze job niet omdat het voor hen een roeping is (wat het écht wel zou moeten zijn, wil je er gelukkig in zijn), maar omdat het één van de enige jobs is dat werkzekerheid biedt en goede uren, vooral in het binnenland dan, waar de inspectie toch nooit over de vloer komt. Ze stoppen altijd vroeger en er is niet altijd een reden voor, gewoon zo, omdat ze die dag niet echt zin hebben. Dit komt dan nogmaals de achterstand van de kinderen op vlak van meerdere vakken versterken.

Voor de rest zijn we vorige week maandag in een zotte bui naar Parabello, een kleine creek op een uur van Paramaribo. We hebben er wat gelezen en gelegen in onze hangmat. Heel gezellig, dat was samen met Ernesto, Sabine en Simone (de LFL-medewerkers) Ze hadden ons vriendelijk meegevraagd omdat toen het Internet al de hele dag niet werkte en zonder dat konden we heel wat niet voorbereiden, we hebben onze tijd dan wat anders benut ;-)

Gisteren gingen we een toertje doen in het Casino, je legt er 4O SRD in (+/- 9 euro) en je wint bijna zowieso en je krijgt er bovendien zoveel drank als je maar wil, maar ook eten! Zot gewoon! Het was de moeite waard om het eens mee te maken, al heb ikzelf niet gewonnen en de anderen WEL (vooral Carolien) vond ik het geslaagde avond en wil ik dit zeker nog eens opnieuw doen!

Vandaag zijn we al aan het voorbereiden voor onze lessen van volgende week, omdat deze week onze planning er lichtjes anders zal uitzien dan de andere weken, want we gaan maandag en dinsdag mee met Sabine naar Brownsweg, ze gaat er namelijk een training geven in het LFL-schooltje en dat willen we met veel plezier ook eens gezien hebben. Misschien leren we nog heel wat bij en kunnen we ze extra tips geven, wie weet ;-) Het zal in ieder geval een leerrijk moment worden. Dit hebben we dan ook nog maar eens meegenomen van hieruit hé ;-) Blijven leren en nieuwsgierig blijven! J

Ziezo dit was het dan voor deze week. Hopelijk vonden jullie het interessant en voor de details zou ik zeggen: “consulteer me wanneer ik thuis ben, dan krijg je de “live” versie ;-) + details!”

See you later!

Groetjes,

De pioneers van Santigron...

Nu dat het Internet weer even "normaal" werk, is het tijd voor een nieuw berichtje vanuit Paramaribo...Jullie vragen jullie waarschijnlijk af hoe het komt dat ik nu al weer in de stad ben, hé?! Wel lees dit stukje en je zal weer up to date zijn :-)

Vorige week schreef ik over onze eerste ervaring in het dorp, Santigron. Deze week maandag was het weer hetzelfde ritueel om zich naar het dorp te begeven, behalve dat we deze keer, echter goed gepakt en gezakt, na 5 min te rijden met de stadsbus, de chauffeur ineens is tereuggereden naar de stelplaats. Toen hij zich parkeerde, stapte hij gewoon uit zonder iets te zeggen. We vroegen ons af wat er gebereude, want dit is wel de enige bus die in de voormiddag naar Santigron rijdt...Gelukkig zat er een surinamer op de bus die ons wist te vertellen dat de bus waar we op dat moment in zaten, bijna elke dag een probleem heeft. Hij maakte zich erg kwaad, want hij zegt dat het Nationaal Vervoersbedrijf wel geld vraagt voor de ritten, maar haar bussen nooit deftig onderhoudt. Een tiental minuten later kwam de buschauffeur ons vragen te beschikken en onder het afdak te gaan wachten op de andere bus die hem ging komen vervangen. We hebben dan al onze spullen weer uitgeladen en zijn gaan wachten op de volgende bus. We waren eerlijk gezegd ongerust over het uur dat de andere bus zou toekomen, want dat werd ons echter niet gezegd. Gelukkig hebben we maar een kwartiertje moeten wachten totdat de andere bus toekwam. Oef, we waren opgelucht, we gingen toch op tijd toekomen op school.

Eens aangekomen in Santigron stapten we onmiddelijk naar Lise, onze gastvrouw. Ze was heel blij ons weer te zien. We kregen dan ook nog een warm theetje voor ze ons naar school bracht. We worden wel goed gesoigneerd ;-)

Lise stelde ons voor aan het schoolhoofd en hij nodigde ons uit in zijn bureau om ons even de kasn te geven ons project voor te stellen. Hij reageerde eigenlijk niet zoals verwacht, het is een zeer passieve persoon en hij gaf ondirecht aan dat hij niet echt goesting had om samen te overleggen met de collega's ivm de concrete uitwerking van ons project (wat, wij van een directeur in België vanzelfsprekend zouden vinden, hij is toch diegene die zijn team leidt, maar ook SAMENbrengt!). Hij zij meerdere malen dat het ons ding was, dat we maar moesten doen en het bespreken met de leerkrachten zelf. Doch was hij zeer vriendelijk, maar de effectiviteit van dit gesprek was eigenlijk ver zoek. We bleven niet bij de pakken zitten en hadden gelukkig al een vrij uitgebreide vragenlijst opgesteld voor elke leerkracht indivudueel. Dit zou ons helpen wat meer te weten te komen over hoe de leerkracht zich voelt in haar job, hoe ze werkt met de kinderen, wat ze moeilijk vindt, waar ze al in gegroeid is, waar ze nog in wil groeien, hoe ze omgaat met verschillen tussen de kinderen (zowel niveauverschillen als tempo en interesse),...De leerkrachten hebben deze vragenlijst aangenomen, sommigen enthousiaster dan anderen, en beloofden hen zo snel mogelijk in te vullen. Bovendien hebben we hen dan ook kort (ja kort, want sommigen wilden er niet te veel tijd aan besteden) uitgelegd wat en wanneer we in hun klas gingen komen en fo ze dit ok vonden. We hebben hen dan ook een duidelijke planning overhandigd zodat ze er altijd op iets kunnen terugvallen als ze niet meer juist weten wanneer we zouden komen. Maar toen botste het even...want allemaal reageerden ze als volgt: "dus jullie komen toch enkel mijn taaluur overnemen?". Ons project rond taalstimulering werd dan ook echt gezien als een project dat enkel kan doorgaan tijdens de voorziene uren taal. Op het moment zelf schrokken we wat en waren we vooral teleurgesteld. We dachten: "oh neen, wat gaan we nu doen?" We hebben dan even gezeten en naar elkaar gekeken. We besloten op dat moment om de zaak aan te nemen hoe het op ons afkwam en er het beste van te maken. Om onze tijd dan toch wat op te vullen, dachten we om de resterend uren, Lise te gaan helpen in het Leri For Life schooltje, zodat de peuters en de kleuters uit het dorp dan toch elke dag schooltje hebben, want momenteel ligt dat op één voormiddag per week, namelijk op woensdag. Zo, dit was dan ons nieuw plan. Totdat we de maandag effectief de namiddag hebben doorgebracht in het dorp en er hebben overnacht...Dit was dan een nieuw avontuur, maar ook een ervaring bij op onze "palmares" :-)
Nadat de school uit was, zijn we teruggekeerd naar Lise. Je moet weten dat er in Santigron echter niets te doen valt. Het een dorp met heel gesloten inwoners (ze staan er bekend voor). De meeste kinderen verblijven trouwens in de rondliggende dorpen, dus na de schoolturen, keren ze terug naar huis en zijn er nog weinig kinderen te bespeuren in Santigron zelf. Activiteiten met de kinderen voorzien in de namiddag was dan ook geen optie...Gelukkig hadden we genoeg lectuur mee, zodat we de tijd toch een héééél klein beetje hebben kunnen doen vooruitgaan. Maar eerlijk gezegd, zo een hele namiddag te zitten, zitten, zitten en nog eens zitten (buiten een toertje doen in het dorp met Lise) is echt zeer frustrerend. Het kan wel eens gebeuren, daar biet van hoor, maar als je het op meerdere weken bekijkt is dit gewoon niet te doen. Vooral dat de mensen in het dorpen, vooral de mannen zeer "wild" zijn en het is er echt niet veilig om er al vrouw alleen rond te lopen. Lise wil er dan ook altijd bij zijn, maar we kunnen ze toch niet altijd onderbreken in haar huishouden om met ons op stap te gaan.

Verder hebben we lekker gegeten, Lise had voor ons rijst met Antoa (= een zeer bittere groente, het lijkt op een onrijpe tomaat). Na het eten was het er zeer snel donker, dus bijna tijd om de tanden te poetsen, pyjama aan te trekken en in bed te kruipen...Maar dan komt het...Lise toont ons de kamer waar één bed stond (een twijfelaar, dus geen bed voor één persoon, maar te klein voor twee personen). Daar moesten twee van ons op slapen. Dezelfde vraag kwam op hetzelfde moment bij ons drieën op: "en waar moet dan de derde persoon slapen?" We moesten de vraag niet stellen, dat Lise er al een antwoord op gaf. "Met mij zal de derde persoon slapen!" Die derde persoon bleek dan ik te zijn ;-) Jaja, ik heb met de nogal brede Lise in een twijfelaar moeten slapen; ik werd de hele nacht geplet tegen de muur (als je dat een muur kunt noemen). Neen, ik overdrijf niet, ze sliep precies of er was geen tweede persoon in haar bed. Ze kreeg meerde malen telefoon gedurende de nacht en nam gewoon op in bed en babbelde uren aan een stuk. Ik heb me uiteindelijk zo klein mogelijk gemaakt...en geen oog dicht kunnen doen van de hele nacht. Elke seconde van de avond en nacht, heb ik kunnen meevolgen en horen op de klok die recht voor me hing! Amai, een dag, een avond en een nacht hebben me nog nooit zo lang geleken...Toen ik s'morgens uiteindelijk mocht opstaan zag ik mijn benen...ze waren knalrood van de muggenbeten, ik stond vol. Nochthans toen ik de avond ervoor aan Lise vroeg om de "klamboo" (= het muggennet) op te hangen, zei ze: "maar neen, waarom is dit nu nodig ? " en dit op een redelijk agressieve toon. Aangezien Lise een redelijk autoriteire moederkloek is, schrok ik vooral en durfde niet tegen te pruttelen. Ik nam het dan gewoon aan, maar de volgende dag heb ik het mezelf wel verweten. Maar dit is dan gewoon een ervaring bij! Ondertussen heb ik een magisch zalfje tegen jeuk gevonden bij een chinese apotheker, hier in Paramaribo :-) Want, ja we zijn dan die namiddag teruggekeerd naar de stad. We waren die dag weer les gaan geven en we vonden het echt wel spijtig dat onze activiteit reeds na een uurtje afgerond moest worden. De frustratie van de vorige dag en de afgelopen nacht (dit kwam er dan nog eens bij) kwamen bij ons allen weer naar boven. We zijn dan na onze les weer samen gaan zitten onder het "hutje" (een klein afdakje aan de school). Daar hebben we naar elkaar gekeken en gezegd: "dit gaat niet, we zoeken een oplossing!" We hebben dan onmiddelijk naar Sabine gebeld (onze contactpersoon bij Leri For Life) en de situatie heel duidelijk uitgelegd. Ze zei onmiddelijk: "ok, dit kan niet, ga je spullen halen bij Lise." " Zeg haar dat ik het jullie heb gevraagd (want we waren wat bang om Lise te beledigen) en kom terug naar de stad, zodat we een vergadering kunnen organiseren samen met Glenn (de voorzitter van LFL)." We hebben dan een plaats kunnen regelen op de schoolbus, zodat we om 14u terug in de stad waren. Diezelfde namiddag hebben Ernesto en Sabine (medewerkers van LFL) ons super goed ontvangen. Ze stelde ons voor om een paar voorstellen neer te schrijven tegen de volgende dag, zodat we met Glenn onmiddelijk een concrete oplossing zouden kunnen vinden. Deze vergadering is uiteindelijk deze voormiddag doorgegaan en het was zeer positief. We hebben het Leri For Life-team op de hoogte gebracht van ons nieuw "plan" en ze reageerden zeer enthousiast. Ons nieuw plan luidt als volgt: We zouden elke woensdag, donderdag en vrijdag naar de school gaan, we behouden het taaruurtje, waarbij we respectievelijk in de derde klas, de tweede klas en de eerste klas zullen staan. De overige uren worden besteed aan het opstarten van een zorgklas, meer specifiek een taalklas, waarbij we elke gedurende een half uur, één kind individueel begeleiden. In het totaal zouden we dan op één voormiddag met 12 à 13 kinderen individueel kunnen werken rond taal. Dit hebben we gekozen, omdat we de vorige dagen door middel van onze taalactiviteiten een veel grotere taalachterstand hebben gemerkt dan wat we hadden verwacht. Bovendien zijn we ook even blijven stilstaan bij het feit of dit wel effectiënt genoeg zou zijn, aangezien er geen middelen zijn om een extra leerkracht in te schakelen om ons project over te nemen. De oplossing hiervoor hebben we ook gevonden...We hebben Leri For Life voorgesteld om er voortaan twinners naar te sturen...Wij zijn dus de "pioneers" van dir project, zoals ze ons nu noemen en het is de bedoeling dat we een duidelijk en strak plan (handleiding/draaiboek) uitschrijven, zodat na ons vertrek hier, de taalklas toch verder kan worden uitgewerkt. We denken hierbij aan een eventuele uitbreiding van de taalklas naar een zorgklas, waarbij ook andere vakken behandeld zouden kunnen worden op individueel niveau van het kind.
Deze vergadering heeft ons dus heel wat opgeleverd en doen inzien dat wanneer je zelf met grondig doordachte oplossingen komt er meestal een positief antwoord op kan komen. Het feit dat we van in het begin blijven zoeken naar de best mogelijke oplossingen rekening houdend met alle aspecten die we elke keer opnieuw tegenkomen, heeft ons over ons zelf geleerd dat we ons zeer flexibel hebben kunnen opstellen. Een project kan inderdaad niet altijd volledig lopen zoals je het voorzien had, want je kan er nooit (vooral niet op zulke afstand) alle aspecten op voorhand in betrekken. Flexibiliteit en geduld zijn hierbij zeker nodige competenties. Het is voor ons een verrijking om te merken, dat we uiteindelijk toch nog goed zijn kunnen omgaan met deze heel andere cultuur, manier van denken en doen. Eigenlijk is dit voor mij al een eerste persoonlijk doel dat ik heb kunnen bereiken! :-)

Om af te ronden nog een kort verhaal over "ons leven in het dorp":
De dindag morgend waren Laura en ik op het terras, onze schoenen aan het aantrekken, toen we ineens een zeer zeer luid geschreeeuw hoorde (het leek precies op het geschreeuw van een vrouw die aan het bevallen is). Daarom zei Laura op dat moment ook tegen mij: "oei die is zeker aan het bevallen?" Ik lachtte even en antwoorde: "ja, dat kan goed zijn!" (aangezien ik de dag ervoor had gelezen dat de vrouwen in de dorpen in hun eigen huis bevallen en pas na acht dagen na de bavalling naar buiten komen met de baby). Maar toen we op weg waren naar school, zijn we de neef van Lise tegengekomen en die vroeg ons vriendelijk hoe het met ons was. Hij vertelde dat hij op weg was naar een vrouw die "in trance" wakker werd deze morgend. "Je hebt waarschijnlijk zonet heel luid horen schreeuwen?" vroeg hij. En hij voegde eraan toe dat deze vrouw bezeten was door boze geesten en dat de boze geesten heel slechte dingen hadden voorspeld voor het dorp. Hij was nu op weg naar haar om samen met andere dorpbewoners, de boze geesten weg te jagen en ze te zuiveren...Wat de geesten juist hebben voorspeld weten we nog steeds niet, maar dit verhaal om even aan te tonen hoe de levenswijze van deze mensen nog is...

En om nu helemaal te eindigen, kreeg ik een huwelijksaanzoek, één van de vrouwen van het dorp zou graag willen dat ik huw met haar zoon... ;-) Pech, want ik heb mijn grote liefde reeds gevonden!!!! :-)

Voor diegenen die dit bericht gelezen hebben, bedankt om het tot op het einde vol te houden, hopelijk is het wat boeiend en komen er nog een paar reacties :-)
GreetZzZZZ!

Santigron, een heel ander verhaal...

14 maart 2011, de wekker ging af om 4u die morgend... Niet zo moeilijk om op te staan eigenlijk, want die nacht heb ik niet veel geslapen. Ik wist dat ik de volgende dag het dorp waar ik les ga geven eindelijk ging ontdekken! Een heleboel vragen en beelden kwamen die nacht in me op. Hoe gaan de bewoners ons ontvangen? Zal onze gastvrouw staan aan de bushalte? Zal ons voldoende aandacht geven? Hoe zal onze ontmoeting met de directeur verlopen? Wat gaan de kinderen denken? Hoe doen zij het op school? Is het een grote school? Heeft het dorp al wat trekjes van de stad? Hoe reageren de bewoners en kinderen op de komst van "vreemdelingen"? Zal de dorpskapitein ons een opdracht geven? Enzovoort enzovoort, het bleef maar door mij hoofd razen. Het horen van mijn wekker was die morgend dus degelijk een opluchting en het begin van een nieuwe ontdekking!
5u ...We stonden alledrie (Carolien, Laura en ikzelf) klaar aan het loket van vet N.B.V ( Nationaal Vervoersbedrijf) om onze tickets te kopen naar Santingron (waarom is er dan een loket?). De man aan het loket heeft wat met ons moeten lachen toen we om tickets vroegen, omdat je die blijkbaar rechtreeks bij de buschauffeur moet kopen wanneer je opstaat. We vroegen dan naar de staanplaats van de bus zodat we erheen konden gaan, maar hij wist ons vriendelijk te vertellen dat de buschauffeur nog niet togekomen was. De bus vertekt dus eigenlijk niet op een vaststaand uur, hij vertrekt wanneer de buschauffeur uit zijn bed is kunnen komen en er staat ;-) We hadden dit wel wat kunnen verwachten, aangezien de "no span" cultuur hier!
5u45 de tickets zijn betaald en we zitten alledrie "goed" geïnstalleerd in het busJE! Met veel geboemel en lawaai (van de motor en remmen) zijn we er toch geraakt. De hele trip waren de mensen die opstapten zeer vriendelijk, het was echt een familiale sfeer. Ze stapten weliswaar op gekke plaatsten op, want hier zijn  wel bushalten aangegeven met een klein bordje, maar toch kan je opstappen waar je eigenlijk wil, zolang de bus er passeert en er nog plaats is op het busJE, zal de buschauffeur stoppen. De mensen die tot dan waren opgestapt waren mensen van de stad, en dat voelde je nadien wel ook. Want aan de voorlaatste halte voor Santigron, stapten een hele boel mensen op met hun zakken en groentendozen,...op. Ze verschoten toen ze zagen dat er ineens minder plek was in de bus. Ze keken ons direct aan met boze ogen en vroegen ons op de man af: "gaan jullie nu uitstappen?" Euh, dat was ff verschieten, ik moet toegeven dat ik toen even heb moeten slikken en het bekijken als "ja die spreken hier zowat agressief, dat is zo in hun cultuur, dat is niet persoonlijk bedoeld". We hebben ze toen verteld dat we gingen afstappen in Santingron, ze waren toen precies opgelucht en hebben ons gezegd dat ze ons gingen wijzen wanneer de halte er was. Dit maakte de sfeer terug wat losser, oef!
7u15 we stappen af in Santigron. Ik ben klaar om mijn gsm boven te halen om Lieze te bellen en te zeggen dat we er zijn, maar ineens hoorden we een stem die ons goeiedag zei. het was Lieze! Wat een opluchting, maar tegelijkertijd was ik ook fameus verbaasd, ik had niet verwacht dat ze ons niet vergeten ging zijn. Lieze is een Saramakaanse vrouw van ongeveer 35 jaar (we zouden het nog eens moeten vragen), dit is dus nog enkel een schatting. De Saramakanen is een gemeenschap, subcultuur van vroegere plantages (een vroegere slavengemeenschap). Ze zijn zwart en hebben nog een hele strenge cultuur, maar niet altijd streng hoe wij het zouden verstaan hoor. Waarom lees je wel verder. Zij werkt als vrijwilliger voor Leri For Life. Eén keer per week, op woensdagvoormiddag geeft ze les aan de peuters in de Leri For Life "school". Ik zet school tussen aanhalingstekens, want toen ze ons naar haar huis brachte, zette ze ons even in een soort hut (4 planken en een rubberen dakje). Ik dacht eerst dat dat haar salon zou zijn, de plek waar ze de mensen verwelkomt en even iets inschenkt. Wel, nee, na wat praten, kwamen we te weten dat de plek waar we zaten, het "schooltje" is...Dat was dan even verschieten. Ze vertelde dat ze in haar schooltje 10 kinderen (peuters) opvangt. Dit schooltje is opgestart door Leri For Life (ze hebben dit in vele dorpen van het binnenland gedaan) omdat in Suriname een grote nood is aan taalstimulering, specifiek dan voor het nederlands als tweede taal. In ons dorpje spreken de kinderen Saramakaans, een taal waar wij absoluut niets van begrijpen. Lieze heeft ons beloofd dat wanneer we er gaan logeren, ze ons zoveel mogelijk zal leren van het Saramakaans. In Suriname is er een schoolplicht vanaf 6 jaar, waardoor heel veel kinderen niet eens naar de peuter- en kleuterschool worden gestuurd. De kinderen die dan pas vanaf hun 6 jaar naar de basisschool gaan staan enorm achter met het nederlands. In de basisscholen wordt enkel les gegeven in het nederlands (toch nog ander nederlands dan bij ons en dan in Nederland, maar toch blijft het een soort nederlands ;-)) en de kinderen die dan thuis zijn gebleven en enkel de Saramakaanse taal hebben gehoord tot dan, vallen in de basisschool heel snel uit te boot. Om dit wat te vermijden en te verhelpen besloot Leri For Life op peuterschooltjes op te richten.
Rond 8u kwamen een paar peuters naar het schooltje gelopen. We hadden toen nog niet door dat Lieze op maandag geen les geeft. Lieze was er op dat moment zelf niet bij, ze was zich aan het wassen. We ontvingen de kinderen zoals het moest, maar heel snel merkten we het verschil in opvoeding van deze kinderen ten opzichte van de (meeste)  kinderen van bij ons. HEt is dan ook een andere cultuur ik weet dat wel! Maar toch was het even verschieten hoor. Die kinderen zijn daar vrij, ze lopen rond in het dorp hoe ze willen, wanneer ze willen ( hier kom ik dan terug op de "strenge" cultuur) want er is eigenlijk gewoon geen opvoeding. De kinderen groeien op naar hun manier zonder duidelijke grenzen en patronen, de ouders hebben geen enkele zin of mogelijkheid om hun kinderen op te voeden, dat zit niet in hen. Bovendien denken ze ook heel erg dat de school ze wel wat opvoeding of toch toekomst zal brengen. Een van de kindjes stak haar han in mijn broekzak en riep "money money!" Dit zijn dan wel weer dingen die ze meekrijgen van thuis of van andere kinderen in het dorp. Een ander kindje begon ons te slaan in het gezicht...ook onderling sloegen ze elkaar en dit zonder geen enkele gène, het leek allemaal zo normaal.
9u we werden door Lieze naar de basisschool gebracht. Daar bezochten we eerst de kleuterklas, waar we juf Milsey ontmoette, zei wist ons te vertellen dat de directeur niet aanwezig was op die dag, wegens ziekte. We waren toch wel teleurgesteld. Maar we gingen dan naar het onderhoofd, natuurlijk wist zij ook helemaal niet dat wij kwamen. Nochtans had Sabine Zuidhoek (onze contactpersoon van LFL) vorige week gebeld naar de directeur om te laten weten dat we op 14 maart zouden langskomen voor een dag. Ik geef toe dat het gevoel van "ik stoor" heel snel in me opkwam. Ze verschoten en waren precies niet ondmiddelijk open voor ons project...zonder dat we ons project trouwens duidelijk hebben kunnen voorstellen, want een heel groot stuk was al uitgewerkt. Dit was voorzien omdat we wisten dat we met iets concreet naar de directeur zouden moeten stappen, wat eigenlijk logisch is, bij ons zou dit ook tellen! Ook daar lopen de leerlingen binnen en buiten wanneer ze dit zelf willen. Ze staan op en draaien zich om wanneer ze er zin in hebben. Een paar jongens van het vijfde leerjaar riepen naar ons: "hé kutjes!" dit was ook even verschieten.
We mochten toch even gaan kijken in het eerste leerjaar. Na een half uurtje kwam de onderschoolhoofd ons halen om nog even met ons de kalender die we haar hadden afgegeven te overlopen. Ze zei dat de directeur ons zou bellen in de loop van de week. Ze liet ons nadien vriendelijk verstaan dat ze liever had dat we dan terug weggingen. We zijn dan teruggelopen naar Lieze. Zij heeft ons nog even naar de Surinaamse rievier gebracht en heeft ons voorgesteld aan een paar andere bewoners voorgesteld, waaronder haar nicht en één van de kapiteinen van het dorp (een vrouw, de eerste vrouwelijke kapitein ooit trouwens!) Bij het tergkomen stopte ze ons even aan een betonnen huisje...er hing een sterke geur rond. Ze vertelde ons op een hele normale toon dat dit het menstruatiehuis is...alle meisjes/vrouwen moeten hier komen wonen gedurende de hele periode van hun menstruatie. Ze worden daar aan hun lot overgelaten, want ze worden gedurende die hele periode gezien als vuil en onrein. De vrouwen die kleine kindjes hebben moeten ze meenemen naar dat huisje. Ze moeten in het huisje blijven. Ze moeten er slapen, eten, drinken,...Dit was even confronterend! Ook stagiaires die hun maandstonden hebben wanneer ze in her dorp zijn, moeten daarheen. Nu begrijp ik waarom ik vorige week hoord dat twee stagiaires niet naar het dorp wilden omdat ze hun maandstonden hadden. Lieze heeft ook een paar jonge gasten die we tegenkwamen gewaarschuwd dat ze ons niet zouden moeten durven lastig te vallen! Ze zei het in haar taal, maar je voelde wel in welke richting haar boodschap ging. De mannen staan hier (en ook in de stad) altijd heel hitsig, heel storend soms! Maar dat moeten we er maar bijnemen zeker!
Wat betreft het sanitaire in het dorp: we hebben geen douche, het zal wassen worden met de emmer...en ook het toilet is met een emmer water...hopelijk vinden we er niet te veel kakkerlakken terug, zoals Dorien, Jumi en Caro in hun dorp hebben voorgehad. Gisteren zijn we er niet blijven logeren, we zijn dan in de namiddag teruggereden met de schoolbus naar de stad. Eerlijk gezegd, waren we wel blij dat we terug waren. Het was toch wel een schok te zien dat ze er nog helemaal anders leven dan in de stad. We wilden een cultuurschok, wel we hebben ze gehad, ik toch allesinds! Nu is het even bekomen, laten bezinken en de batterijen opladen om er volgende week een hele week naartoe te trekken en er fantastische ervaringen op te doen, zowel op professioneel vlak als op menselijk en sociaal vlak! Ik ben benieuwd...
Ten slotte wil ik jullie graag vertellen dat het internet het eigenlijk niet altijd even goed doet hier in Suriname, vooral als het hard regent (wat de laatste dagen elke dag het geval was). Mijn blog zal dus één à twee keren per week aangevuld worden. Laat je reacties de vrije loop, want tot nu toe heb ik er nog niet veel gehad van jullie...spijtig!
Vele groetjes allemaal en tot snel!

ZON-dag

Wel het is vandaag wel zondag, maar de "zon" kwam er vandaag maar niet door. Niet tegenstaande dat het wel wat deugd deed om het IETSJE frisser te hebben, want warm was het nog altijd. Gisteren zijn we lekker gaan zwemmen en genieten van de zon in het hotel "Holiday Inn" waar we mits een kleine bijdrage (25 SRD = 5 euro) als "externen" toch wel de hele dag gebruik mogen maken van het zwembad. We zijn er natuurlijk op een sportieve wijze naartoe gereden, want jawel hoor, we hebben eindelijk 6 "stagiaire fietsen" te pakken gekregen :-) het fiets-avontuur mag beginnen! Ja, ik noem het een avontuur, want we moeten echt nog wennen aan de rijstijl van de Surinamers...sommigen razen je voorbij, anderen rijden iets trager, maar plakken bijna tegen je fiets, nog anderen fluiten en roepen en nog anderen stoppen bijna bij het voorbij rijden om ons aan te spreken en nog eens "goed te bekijken". Bovendien gelden er enkele gouden regels om je op een veilige manier te verplaatsen met de fiets in Suriname, deze zijn:
- als fietser heb je nooit voorrang
- volg nooit je partner of andere mensen die met je meefietsen, want het is niet omdat zij de straat nog kunnen oversteken dat jij er ook geraakt
- rij altijd in de richting van het verkeer

Deze avond zijn we coktails gaan drinken in ons locale stamcafé, "T'vat'. Het was er heel gezellig en bovendien helemaal niet duur. We hebben gegeten en gedronken voor zo'n 14 euro de man...Nu gaan we even genieten van een filmpje op de computer.

En morgen...wordt spannend zou ik zo zeggen. We gaan de medewerkers van de scholen in Santigron en Brownsberg eindelijk ontmoeten. We zitten met heel veel vragen en zijn echt benieuwd naar het verloop van de volgende week. Ik hou jullie zeker en vast op de hoogte van deze bijeenkomst!

GreetZ to ALL!!!