De pioneers van Santigron...

Nu dat het Internet weer even "normaal" werk, is het tijd voor een nieuw berichtje vanuit Paramaribo...Jullie vragen jullie waarschijnlijk af hoe het komt dat ik nu al weer in de stad ben, hé?! Wel lees dit stukje en je zal weer up to date zijn :-)

Vorige week schreef ik over onze eerste ervaring in het dorp, Santigron. Deze week maandag was het weer hetzelfde ritueel om zich naar het dorp te begeven, behalve dat we deze keer, echter goed gepakt en gezakt, na 5 min te rijden met de stadsbus, de chauffeur ineens is tereuggereden naar de stelplaats. Toen hij zich parkeerde, stapte hij gewoon uit zonder iets te zeggen. We vroegen ons af wat er gebereude, want dit is wel de enige bus die in de voormiddag naar Santigron rijdt...Gelukkig zat er een surinamer op de bus die ons wist te vertellen dat de bus waar we op dat moment in zaten, bijna elke dag een probleem heeft. Hij maakte zich erg kwaad, want hij zegt dat het Nationaal Vervoersbedrijf wel geld vraagt voor de ritten, maar haar bussen nooit deftig onderhoudt. Een tiental minuten later kwam de buschauffeur ons vragen te beschikken en onder het afdak te gaan wachten op de andere bus die hem ging komen vervangen. We hebben dan al onze spullen weer uitgeladen en zijn gaan wachten op de volgende bus. We waren eerlijk gezegd ongerust over het uur dat de andere bus zou toekomen, want dat werd ons echter niet gezegd. Gelukkig hebben we maar een kwartiertje moeten wachten totdat de andere bus toekwam. Oef, we waren opgelucht, we gingen toch op tijd toekomen op school.

Eens aangekomen in Santigron stapten we onmiddelijk naar Lise, onze gastvrouw. Ze was heel blij ons weer te zien. We kregen dan ook nog een warm theetje voor ze ons naar school bracht. We worden wel goed gesoigneerd ;-)

Lise stelde ons voor aan het schoolhoofd en hij nodigde ons uit in zijn bureau om ons even de kasn te geven ons project voor te stellen. Hij reageerde eigenlijk niet zoals verwacht, het is een zeer passieve persoon en hij gaf ondirecht aan dat hij niet echt goesting had om samen te overleggen met de collega's ivm de concrete uitwerking van ons project (wat, wij van een directeur in België vanzelfsprekend zouden vinden, hij is toch diegene die zijn team leidt, maar ook SAMENbrengt!). Hij zij meerdere malen dat het ons ding was, dat we maar moesten doen en het bespreken met de leerkrachten zelf. Doch was hij zeer vriendelijk, maar de effectiviteit van dit gesprek was eigenlijk ver zoek. We bleven niet bij de pakken zitten en hadden gelukkig al een vrij uitgebreide vragenlijst opgesteld voor elke leerkracht indivudueel. Dit zou ons helpen wat meer te weten te komen over hoe de leerkracht zich voelt in haar job, hoe ze werkt met de kinderen, wat ze moeilijk vindt, waar ze al in gegroeid is, waar ze nog in wil groeien, hoe ze omgaat met verschillen tussen de kinderen (zowel niveauverschillen als tempo en interesse),...De leerkrachten hebben deze vragenlijst aangenomen, sommigen enthousiaster dan anderen, en beloofden hen zo snel mogelijk in te vullen. Bovendien hebben we hen dan ook kort (ja kort, want sommigen wilden er niet te veel tijd aan besteden) uitgelegd wat en wanneer we in hun klas gingen komen en fo ze dit ok vonden. We hebben hen dan ook een duidelijke planning overhandigd zodat ze er altijd op iets kunnen terugvallen als ze niet meer juist weten wanneer we zouden komen. Maar toen botste het even...want allemaal reageerden ze als volgt: "dus jullie komen toch enkel mijn taaluur overnemen?". Ons project rond taalstimulering werd dan ook echt gezien als een project dat enkel kan doorgaan tijdens de voorziene uren taal. Op het moment zelf schrokken we wat en waren we vooral teleurgesteld. We dachten: "oh neen, wat gaan we nu doen?" We hebben dan even gezeten en naar elkaar gekeken. We besloten op dat moment om de zaak aan te nemen hoe het op ons afkwam en er het beste van te maken. Om onze tijd dan toch wat op te vullen, dachten we om de resterend uren, Lise te gaan helpen in het Leri For Life schooltje, zodat de peuters en de kleuters uit het dorp dan toch elke dag schooltje hebben, want momenteel ligt dat op één voormiddag per week, namelijk op woensdag. Zo, dit was dan ons nieuw plan. Totdat we de maandag effectief de namiddag hebben doorgebracht in het dorp en er hebben overnacht...Dit was dan een nieuw avontuur, maar ook een ervaring bij op onze "palmares" :-)
Nadat de school uit was, zijn we teruggekeerd naar Lise. Je moet weten dat er in Santigron echter niets te doen valt. Het een dorp met heel gesloten inwoners (ze staan er bekend voor). De meeste kinderen verblijven trouwens in de rondliggende dorpen, dus na de schoolturen, keren ze terug naar huis en zijn er nog weinig kinderen te bespeuren in Santigron zelf. Activiteiten met de kinderen voorzien in de namiddag was dan ook geen optie...Gelukkig hadden we genoeg lectuur mee, zodat we de tijd toch een héééél klein beetje hebben kunnen doen vooruitgaan. Maar eerlijk gezegd, zo een hele namiddag te zitten, zitten, zitten en nog eens zitten (buiten een toertje doen in het dorp met Lise) is echt zeer frustrerend. Het kan wel eens gebeuren, daar biet van hoor, maar als je het op meerdere weken bekijkt is dit gewoon niet te doen. Vooral dat de mensen in het dorpen, vooral de mannen zeer "wild" zijn en het is er echt niet veilig om er al vrouw alleen rond te lopen. Lise wil er dan ook altijd bij zijn, maar we kunnen ze toch niet altijd onderbreken in haar huishouden om met ons op stap te gaan.

Verder hebben we lekker gegeten, Lise had voor ons rijst met Antoa (= een zeer bittere groente, het lijkt op een onrijpe tomaat). Na het eten was het er zeer snel donker, dus bijna tijd om de tanden te poetsen, pyjama aan te trekken en in bed te kruipen...Maar dan komt het...Lise toont ons de kamer waar één bed stond (een twijfelaar, dus geen bed voor één persoon, maar te klein voor twee personen). Daar moesten twee van ons op slapen. Dezelfde vraag kwam op hetzelfde moment bij ons drieën op: "en waar moet dan de derde persoon slapen?" We moesten de vraag niet stellen, dat Lise er al een antwoord op gaf. "Met mij zal de derde persoon slapen!" Die derde persoon bleek dan ik te zijn ;-) Jaja, ik heb met de nogal brede Lise in een twijfelaar moeten slapen; ik werd de hele nacht geplet tegen de muur (als je dat een muur kunt noemen). Neen, ik overdrijf niet, ze sliep precies of er was geen tweede persoon in haar bed. Ze kreeg meerde malen telefoon gedurende de nacht en nam gewoon op in bed en babbelde uren aan een stuk. Ik heb me uiteindelijk zo klein mogelijk gemaakt...en geen oog dicht kunnen doen van de hele nacht. Elke seconde van de avond en nacht, heb ik kunnen meevolgen en horen op de klok die recht voor me hing! Amai, een dag, een avond en een nacht hebben me nog nooit zo lang geleken...Toen ik s'morgens uiteindelijk mocht opstaan zag ik mijn benen...ze waren knalrood van de muggenbeten, ik stond vol. Nochthans toen ik de avond ervoor aan Lise vroeg om de "klamboo" (= het muggennet) op te hangen, zei ze: "maar neen, waarom is dit nu nodig ? " en dit op een redelijk agressieve toon. Aangezien Lise een redelijk autoriteire moederkloek is, schrok ik vooral en durfde niet tegen te pruttelen. Ik nam het dan gewoon aan, maar de volgende dag heb ik het mezelf wel verweten. Maar dit is dan gewoon een ervaring bij! Ondertussen heb ik een magisch zalfje tegen jeuk gevonden bij een chinese apotheker, hier in Paramaribo :-) Want, ja we zijn dan die namiddag teruggekeerd naar de stad. We waren die dag weer les gaan geven en we vonden het echt wel spijtig dat onze activiteit reeds na een uurtje afgerond moest worden. De frustratie van de vorige dag en de afgelopen nacht (dit kwam er dan nog eens bij) kwamen bij ons allen weer naar boven. We zijn dan na onze les weer samen gaan zitten onder het "hutje" (een klein afdakje aan de school). Daar hebben we naar elkaar gekeken en gezegd: "dit gaat niet, we zoeken een oplossing!" We hebben dan onmiddelijk naar Sabine gebeld (onze contactpersoon bij Leri For Life) en de situatie heel duidelijk uitgelegd. Ze zei onmiddelijk: "ok, dit kan niet, ga je spullen halen bij Lise." " Zeg haar dat ik het jullie heb gevraagd (want we waren wat bang om Lise te beledigen) en kom terug naar de stad, zodat we een vergadering kunnen organiseren samen met Glenn (de voorzitter van LFL)." We hebben dan een plaats kunnen regelen op de schoolbus, zodat we om 14u terug in de stad waren. Diezelfde namiddag hebben Ernesto en Sabine (medewerkers van LFL) ons super goed ontvangen. Ze stelde ons voor om een paar voorstellen neer te schrijven tegen de volgende dag, zodat we met Glenn onmiddelijk een concrete oplossing zouden kunnen vinden. Deze vergadering is uiteindelijk deze voormiddag doorgegaan en het was zeer positief. We hebben het Leri For Life-team op de hoogte gebracht van ons nieuw "plan" en ze reageerden zeer enthousiast. Ons nieuw plan luidt als volgt: We zouden elke woensdag, donderdag en vrijdag naar de school gaan, we behouden het taaruurtje, waarbij we respectievelijk in de derde klas, de tweede klas en de eerste klas zullen staan. De overige uren worden besteed aan het opstarten van een zorgklas, meer specifiek een taalklas, waarbij we elke gedurende een half uur, één kind individueel begeleiden. In het totaal zouden we dan op één voormiddag met 12 à 13 kinderen individueel kunnen werken rond taal. Dit hebben we gekozen, omdat we de vorige dagen door middel van onze taalactiviteiten een veel grotere taalachterstand hebben gemerkt dan wat we hadden verwacht. Bovendien zijn we ook even blijven stilstaan bij het feit of dit wel effectiënt genoeg zou zijn, aangezien er geen middelen zijn om een extra leerkracht in te schakelen om ons project over te nemen. De oplossing hiervoor hebben we ook gevonden...We hebben Leri For Life voorgesteld om er voortaan twinners naar te sturen...Wij zijn dus de "pioneers" van dir project, zoals ze ons nu noemen en het is de bedoeling dat we een duidelijk en strak plan (handleiding/draaiboek) uitschrijven, zodat na ons vertrek hier, de taalklas toch verder kan worden uitgewerkt. We denken hierbij aan een eventuele uitbreiding van de taalklas naar een zorgklas, waarbij ook andere vakken behandeld zouden kunnen worden op individueel niveau van het kind.
Deze vergadering heeft ons dus heel wat opgeleverd en doen inzien dat wanneer je zelf met grondig doordachte oplossingen komt er meestal een positief antwoord op kan komen. Het feit dat we van in het begin blijven zoeken naar de best mogelijke oplossingen rekening houdend met alle aspecten die we elke keer opnieuw tegenkomen, heeft ons over ons zelf geleerd dat we ons zeer flexibel hebben kunnen opstellen. Een project kan inderdaad niet altijd volledig lopen zoals je het voorzien had, want je kan er nooit (vooral niet op zulke afstand) alle aspecten op voorhand in betrekken. Flexibiliteit en geduld zijn hierbij zeker nodige competenties. Het is voor ons een verrijking om te merken, dat we uiteindelijk toch nog goed zijn kunnen omgaan met deze heel andere cultuur, manier van denken en doen. Eigenlijk is dit voor mij al een eerste persoonlijk doel dat ik heb kunnen bereiken! :-)

Om af te ronden nog een kort verhaal over "ons leven in het dorp":
De dindag morgend waren Laura en ik op het terras, onze schoenen aan het aantrekken, toen we ineens een zeer zeer luid geschreeeuw hoorde (het leek precies op het geschreeuw van een vrouw die aan het bevallen is). Daarom zei Laura op dat moment ook tegen mij: "oei die is zeker aan het bevallen?" Ik lachtte even en antwoorde: "ja, dat kan goed zijn!" (aangezien ik de dag ervoor had gelezen dat de vrouwen in de dorpen in hun eigen huis bevallen en pas na acht dagen na de bavalling naar buiten komen met de baby). Maar toen we op weg waren naar school, zijn we de neef van Lise tegengekomen en die vroeg ons vriendelijk hoe het met ons was. Hij vertelde dat hij op weg was naar een vrouw die "in trance" wakker werd deze morgend. "Je hebt waarschijnlijk zonet heel luid horen schreeuwen?" vroeg hij. En hij voegde eraan toe dat deze vrouw bezeten was door boze geesten en dat de boze geesten heel slechte dingen hadden voorspeld voor het dorp. Hij was nu op weg naar haar om samen met andere dorpbewoners, de boze geesten weg te jagen en ze te zuiveren...Wat de geesten juist hebben voorspeld weten we nog steeds niet, maar dit verhaal om even aan te tonen hoe de levenswijze van deze mensen nog is...

En om nu helemaal te eindigen, kreeg ik een huwelijksaanzoek, één van de vrouwen van het dorp zou graag willen dat ik huw met haar zoon... ;-) Pech, want ik heb mijn grote liefde reeds gevonden!!!! :-)

Voor diegenen die dit bericht gelezen hebben, bedankt om het tot op het einde vol te houden, hopelijk is het wat boeiend en komen er nog een paar reacties :-)
GreetZzZZZ!