It's gettin hot 'n here...

Amai, amai, niet normaal hoe warm het hier is geworden op een paar dagen tijd. Het wordt dus weer even aanpassen aan de nieuwe temperaturen. Maar dat doen we graag, als het voor de zon is :-) Wat betreft onze avonture hier...gaan ze door hé.

Elke dag beleven we wel iets nieuws, al is het maar van het aaien van een leguaan tot het in elkaar steken van een hele lesvoormiddag op een paar minuutjes tijd. Ja, vorige week stapten we op de schoolbus en toen hebben we snel gemerkt dat de leerkracht van de tweede klas niet aanwezig was die donderdag. Aangezien we op donderdag normaal gezien met de kinderen van de tweede klas werken in de taalklas (individueel) bedachten we onmiddelijk om een oplossing te vinden. Ja, want wetende dat wanneer een leerkracht ziek is hier, de kinderen direct naar huis worden gestuurd, waren we al bang dat we geen kandidaten zouden hebben voor de taalklas die dag. Wel dat hadden we ook goed fout, want wanneer we van de bus stapten en vertelden aan de kinderen dat hun juf er niet was en ze dus naar huis mochten (voor de grap natuurlijk) antwoorden ze spontaan: "neen, we blijven hier, want we komen naar jou vandaag om te werken!" en ze bleven volharden hé, zelf al bleef ik zeggen dat ze naar huis mochten gaan. Ik geef toe dat ik toen mijn gedachten heb moeten herzien, want blijkbaar dacht ik nog niet helemaal juist over de kinderen. Ze zijn inderdaad nog veel gemotiveerder dan wat ik had verwacht. Ja, ik wist wel dat ze het leuk vonden, zoals ik in mijn vorig blogbericht heb vermeld, maar ik dacht eerlijk gezegd nog stiekem dat ze het vooral leuk vonden gewoon omdat ze dan even uit de klas worden gehaald en gedurende een half uur exclusieve aandacht krijgen. Wel neen dus!" Goed gezien Daphné, je was goed fout!" dacht ik toen! Ik vind het wel leuk om zulke zaken te ontdekken en te beseffen. De kinderen vinden onze taalklas wel degelijk geweldig!

Die dag hebben we dan een hele dag klassikaal lesgegeven, en eerlijk gezegd deed dit toch nog eens deugd. Want klassikaal vind ik eerlijk gezegd nog altijd het leukste. De kinderen zijn minder verlegen, spontaner en het is zo mooi om ze onderling ook bezig te zien. Ik zeg niet dat ik de individuele momenten gedurende de taalklas niet kan apprecieren hoor, trouwens hier in deze context zijn die individuele momenten het beste wat er kan zijn om die kinderen tot een hoger taalniveau te brengen. Maar toch geef ik stiekem toe, dat ik in België toch liever voor een klas zal staan... ;-)

Ondertussen zijn we aan de eerste vakantiedagen begonnen, maar vakantie kan je het nu nog niet helemaal noemen. Er moet eerst nog wat werk geleverd worden voor de HUB. Bovendien hebben we ook een handleiding ontworpen over ons pionners project van de taalklas, zodat toekomstige twinner gemakkelijk hun startpunt kunnen vinden. Normaal gezien zal na intensief werken, deze week alles afgerond kunnen worden en zullen we vanaf volgende week kunnen genieten van de twee weken paasvakantie. We beginnen trouwens met een uitstap naar Matapika. Een onbewoond strand waar we reuzegrote schildpadden gaan kunnen spotten gedurende de nacht. Ze leggen hun eitjes veel te dicht bij het water, waardoor er veel worden meegenomen door de zee. Wij gaan de eitjes redden, want we gaan ze opnemen en wat verderop het strand begraven... ;-) Cool hé?!

Dit was het dan voor deze week. Nogmaals post ik niet al mijn avonturen hier op mijn blog, omdat ik dit veel liever vertel wanneer ik terug ben!

GROETJES aan iedereen! Hou jullie goed daar in BELGICA :-) en laat maar wat nieuws van ginder op me afkomen hé!

"A BUN" lezen als "A BOENG" (sranan tongo, wat het juist wil zeggen moeten jullie maar uitmaken uit de context ;-)

"Juf, gaan we ook lezen?"

Het is weeral een hele tijd geleden dat ik nog iets heb gepost op mijn blog, maar ik geef eerlijk toe dat ik het liever allemaal “live” vertel en ik wil ook graag nog wat houden voor wanneer ik terug ben in het land. Maar ja, toch wil ik een update geven, anders wordt het misschien echt te veel om allemaal pas te vertellen wanneer ik thuis ben.

We zijn ondertussen volop bezig met het runnen van onze taalklas in Santigron en ik denk dat we vele mensen gelukkig maken met dit project. Niet alleen wij zijn er blij mee, maar ook de organisatie, Leri For Life, sommige leerkrachten van de school een vooral de kinderen! Zij bloeiden al na een paar dagen helemaal open, zelf al kunnen ze zich eigenlijk bijna niet uitdrukken in het Nederlands, toch kan je op hun gezicht en in hun ogen lezen hoe aangenaam ze de taalklas vinden. Elk om beurt zie je ze glimlachen en fier opkijken wanneer ze uit de klas worden gehaald door één van ons. Het geeft je onmiddellijk een goed gevoel en mijn dag kan op dat moment echt niet meer stuk hoor. Wat een voldoening. Bovendien merken we ook een enorm verschil van de ene week op de andere. De eerste week hadden we ‘testings’ voorzien, zodat we voor elk kind de individuele noden konden nagaan op vlak van taal. Je voelde toen hoe ze zich precies bedreigd voelden en helemaal niet op hun gemak waren. Nu ze ons al wat gewoon zijn en zelf ervaren hoe leuk het is om met ons te werken, gaan ze ook beter presteren. Ja, ok, hun niveau is wel niet van de ene week op de anderen van zwak naar sterk gegaan hé, dit bedoel ik dan ook weer niet. Maar zo merk je maar, dat waar ter wereld de kinderen zich ook bevinden, ze allemaal heel gevoelig zijn voor verandering en ze allemaal wel een aanpassingstijd nodig hebben. Ik hou van dit project, ik hou van de manier waarop we er zijn geraakt en ik hou van het individuele contact met deze kinderen. Je voelt hoe hard ze het nodig hebben om eens individueel benadert te worden, dat er écht naar hen wordt geluisterd, dat ze eens kunnen lezen zonder dat ze worden onderbroken en terwijl een volwassenen echt met volle aandacht naar hen luistert. Dan krijg je van die situaties, waar je begint met een spreekoefening tijdens de taalklas, en ze dan spontaan vragen: “juf, maar wanneer gaan we dan lezen?” de voldoening om met die kinderen bezig te zijn is voor mij dan zo groot. Ik ben gewoon fier op dit project en elke keer opnieuw keer ik blij naar de school van Santigron.

Ik moet wel toegeven dat de motivatie er wel vooral is dankzij de kinderen, want eerlijk gezegd heb ik al schrijnende situaties meegemaakt tussen leerkracht en leerling daar op school. Een kind werd vorige week heel hard vernederd voor de hele school door het onderhoofd. Hij had namelijk een paar elastiekjes meegebracht naar t’school terwijl er werd gevraagd om dit niet meer te doen. Hoe dit allemaal is verlopen kan ik jullie moeilijk beschrijven in dit bericht, want zelf mondeling is het heel moeilijk om precies te vertellen. Wanneer je er niet bij was, is het moeilijk om door te geven op welke toon de kinderen werd aangesproken, welke mimiek het onderhoofd op haar gezicht had terwijl ze de kinderen aansprak, welke woorden ze juist gebruikte en hoe ze de kinderen aankeek. In ieder geval, kan ik jullie verzekeren dat ik na haar preek een krop in mijn keel had gekregen en ik even ben moeten gaan uitwaaien, omdat de tranen opkwamen. Tranen van onmacht, maar ook woede. Op zulke momenten kan ik niet geloven dat ze echt willen veranderen en vooruitgaan. Wanneer ze horen dat contractwerk een bundeltje is dat je kan maken voor elk kind (terwijl wij weten dat contractwerk eigenlijk helemaal niet enkel draait om een bundeltje dat de kinderen zelfstandig moeten oplossen) dan hebben ze wel interesse en willen ze graag dat we ze een bundel geven, omdat ze dan zogezegd willen verbeteren in hun werk, maar wat straffen betreft, daar hebben ze dan weer totaal geen besef dat ze slecht bezig zijn. Een kind vijf keer achter elkaar meppen (en niet zachtjes hé, geloof me maar!) in zijn gezicht omdat hij iemand van zijn klas had geslagen…ja sorry dat is voor mij een ‘straf’ dat er niet eens één is! Die kinderen slaan en vechten constant omdat ze niets anders zien, en het is volgens mij aan de leerkrachten en volwassenen om deze tendens te doorbreken. Ik weet dat ik hier niets aan ga kunnen veranderen, omdat dit deel uitmaakt van de cultuur. Maar dan heb ik ook geen geloof meer in hun wil om te evolueren. Want ze willen evolueren, wanner het voor hen gemakkelijk wordt (denken ze dan, want ze denken al niet op de juiste manier over contractwerk bvb), maar wanneer het al gemakkelijk is (gewoon het kind meppen geven) dan hebben ze ineens geen besef meer dat ze op een ouderwetse manier bezig zijn. Wat ik vooral spijtig vind, is dat het één voor één leerkrachten zijn uit de stad, en we weten dat zulke dingen nog zelden of niet meer voorvallen in de stad…ze hebben zelf kinderen…en toch durven ze andermans kinderen nog te slagen?! Spijtig vind ik dit.

Vervolgens wil ik ook graag vertellen hoe de werkende krachten en het buget in die school eigenlijk niet juist worden benut. Ten eerste heb je mijnheer “Banaan”, deze man stapt elke morgend op de bus en stapt af aan de school. Hij gaat van de bus, naar zijn bankje onder de “samanga” (hut in het Sranan Tongo). Daar leest hij zijn krant de hele voormiddag en luistert hij naar zijn radio. Heel af en toe staat hem eens recht gedurende de voormiddag op een paar bananen te gaan hakken…Onze nieuwsgierigheid was toch zeer groot toen we dit fenomeen onder ogen zagen, wetende dat de buschauffeur het niet gratis doet en dat de school hiervoor moet betalen. We vroegen dit dan aan mijnheer “Scampi” (een heel dun manneke, die eigenlijk instaat voor de administratie van de school, dat wil dus zeggen, de 6 registers dat dagelijks moeten worden opgehaald en teruggebracht naar de klas!) wat nu juist de functie was van Mijnheer Frank, alias Banaan. Hij vertelde ons dat hij instaat voor de toeristen die de school komen bezoeken. Sinds we daar zijn, hebben we één keer toeristen gezien en die werden begeleidt door een gids, dus zelfs dan heeft Mijnheer Banaan niet eens een poging gedaan om recht te staan en de toeristen te gaan begroeten. De buschauffeur is dan ook nog een specimen of zich. Hi vertelde ons dat hij nog niet helemaal genezen was (hij was vorige week ziek) en dat hij daarom zijn zoon had gestuurd met de schoolbus), maar dat hij toch terug wilde komen, omdat hij niet zou weten wat hij thuis zou doen, “slapen?” dat is niets voor mij! “Ik wil werken, werken, werken!!!” zei hij toen. En zonder te overdrijven…lag hij tien minuten later op zijn bank te slapen en …te snurken gelijk een zot! Wij zitten wel les te geven onder “samanga”. Jullie kunnen jullie dan voorstellen hoe de kinderen verschoten en één voor één, samen met ons in de lach zijn geschoten. Ach, ja we kunnen er maar best om lachen, want hun mentaliteit zal zeker niet veranderen omdat wij hier drie maanden zijn gekomen hoor. Ik vraag me alleen af, wat de rol van de directeur hier in is, of net niet is?! Waarom kunnen die kinderen niet wat geholpen worden door mijnheer  “Scampi” (die tot twee terug zelf meester was)? Donderdag was het ineens zo, dat de juf van het vierde en die van het zesde (het onderhoofd) ineens gestopt zijn om 10u. De kinderen moesten dan naar huis stappen (de meeste wonen in Santigron zelf), maar Wilma, woont wat buiten het dorp en moet best wel een heel stuk stappen op een gevaarlijk stukje weg. Zij moest dus wachten op de schoolbus, die pas om 13u vertrok. Ze is dan bij ons komen zitten onze de samanga. Ze verveelde zich zo hard, dat ik er medelijden mee kreeg en ik ze toch wat materiaal heb gegeven zodat ze zich kon bezig houden op een leerrijke manier. Het enige wat mijnheer Scampi op dat moment doet, is haar onder haar voeten geven omdat ze ons niet moet komen storen terwijl we lesg even. Maar hij mag dat wel hoor?! Waarom worden die kinderen niet op een goede manier opgevangen wanneer zulke situaties (heel raar, want dit gebeurd bijna elke dag) zich voordoen? Spijtig! De school stopt trouwens elke dag vroeger, dit kan variëren van 10u30 tot 12u…ipv 13u!

Vrijdag kregen we trouwens bezoek van een man die naast ons op het vliegtuig zat toen we naar hier vlogen. Het is een Surinamer en hij woont nu al drie jaar in België. Hij had ons toen verteld dat zijn vrouw docent is aan de hogeschool in Kempen in de lerarenopleiding. Hij mocht de stagebezoeken komen doen hier in Suriname, en dit vond hij heel fijn omdat hij dan weer even in zijn land kan zijn (begrijpelijk natuurlijk ;-) ) Hij had zich toen geïnformeerd over welke stage we gingen lopen. Toen hij hoorde dat wij ook in het onderwijs gingen staan, vroeg hij onmiddellijk in welke school en welk dorp. We vertelden hem dan dat we in Santigron zouden staan. En ja, daar stond hij ineens samen met zijn 6 studenten uit België, hij was ons niet vergeten. Hij kwam toe in de taalklas en vroeg heel enthousiast: “en, herkennen jullie me nog?!” Wij stonden even verbaasd te kijken, want eerlijk gezegd waren we dit al wat vergeten, het is nu toch al bijna zes weken geleden hé ;-) Maar toen hij zij: “van op het vliegtuig!” wisten we het weer helemaal. We zijn gezellig beginnen praten, zowel met de man als met de stagiaires. We hebben onze indrukken, gevoelens, ervaringen, meningen zo wat gedeeld en dit heeft me veel zaken doen beseffen en inzien. De man was ook heel boeiend aan het vertellen over het onderwijssysteem hier in Suriname, hoe het (fout) het juist in elkaar zit en hoe erg er nog moet gestreden worden om niet alleen in de stad een goed onderwijs te bieden, maar ook in het binnenland. Want daar ligt het hem, de kinderen die in het binnenland geboren zijn, worden tot hun lot overgelaten, het is hun lot om in het dorp te blijven wonen, want ze krijgen nooit het goede, het nodige onderwijs in hun dorp, om later naar de stad te kunnen trekken om verder te studeren of te werken. Ze geraken er gewoon niet alleen al door hun taalgebrek op vlak van het Nederlands. Bovendien ontwikkelden ze in de basisschool ook achterstand voor anderen vakken, wegens het taalprobleem. Het is dus echt erg in het binnenland, en nu kan ik ook de mentaliteit en de cultuur van onze school beter inkaderen en situeren. Bovendien kiezen de meeste leerkrachten in Suriname voor deze job niet omdat het voor hen een roeping is (wat het écht wel zou moeten zijn, wil je er gelukkig in zijn), maar omdat het één van de enige jobs is dat werkzekerheid biedt en goede uren, vooral in het binnenland dan, waar de inspectie toch nooit over de vloer komt. Ze stoppen altijd vroeger en er is niet altijd een reden voor, gewoon zo, omdat ze die dag niet echt zin hebben. Dit komt dan nogmaals de achterstand van de kinderen op vlak van meerdere vakken versterken.

Voor de rest zijn we vorige week maandag in een zotte bui naar Parabello, een kleine creek op een uur van Paramaribo. We hebben er wat gelezen en gelegen in onze hangmat. Heel gezellig, dat was samen met Ernesto, Sabine en Simone (de LFL-medewerkers) Ze hadden ons vriendelijk meegevraagd omdat toen het Internet al de hele dag niet werkte en zonder dat konden we heel wat niet voorbereiden, we hebben onze tijd dan wat anders benut ;-)

Gisteren gingen we een toertje doen in het Casino, je legt er 4O SRD in (+/- 9 euro) en je wint bijna zowieso en je krijgt er bovendien zoveel drank als je maar wil, maar ook eten! Zot gewoon! Het was de moeite waard om het eens mee te maken, al heb ikzelf niet gewonnen en de anderen WEL (vooral Carolien) vond ik het geslaagde avond en wil ik dit zeker nog eens opnieuw doen!

Vandaag zijn we al aan het voorbereiden voor onze lessen van volgende week, omdat deze week onze planning er lichtjes anders zal uitzien dan de andere weken, want we gaan maandag en dinsdag mee met Sabine naar Brownsweg, ze gaat er namelijk een training geven in het LFL-schooltje en dat willen we met veel plezier ook eens gezien hebben. Misschien leren we nog heel wat bij en kunnen we ze extra tips geven, wie weet ;-) Het zal in ieder geval een leerrijk moment worden. Dit hebben we dan ook nog maar eens meegenomen van hieruit hé ;-) Blijven leren en nieuwsgierig blijven! J

Ziezo dit was het dan voor deze week. Hopelijk vonden jullie het interessant en voor de details zou ik zeggen: “consulteer me wanneer ik thuis ben, dan krijg je de “live” versie ;-) + details!”

See you later!

Groetjes,