De pioneers van Santigron...

Nu dat het Internet weer even "normaal" werk, is het tijd voor een nieuw berichtje vanuit Paramaribo...Jullie vragen jullie waarschijnlijk af hoe het komt dat ik nu al weer in de stad ben, hé?! Wel lees dit stukje en je zal weer up to date zijn :-)

Vorige week schreef ik over onze eerste ervaring in het dorp, Santigron. Deze week maandag was het weer hetzelfde ritueel om zich naar het dorp te begeven, behalve dat we deze keer, echter goed gepakt en gezakt, na 5 min te rijden met de stadsbus, de chauffeur ineens is tereuggereden naar de stelplaats. Toen hij zich parkeerde, stapte hij gewoon uit zonder iets te zeggen. We vroegen ons af wat er gebereude, want dit is wel de enige bus die in de voormiddag naar Santigron rijdt...Gelukkig zat er een surinamer op de bus die ons wist te vertellen dat de bus waar we op dat moment in zaten, bijna elke dag een probleem heeft. Hij maakte zich erg kwaad, want hij zegt dat het Nationaal Vervoersbedrijf wel geld vraagt voor de ritten, maar haar bussen nooit deftig onderhoudt. Een tiental minuten later kwam de buschauffeur ons vragen te beschikken en onder het afdak te gaan wachten op de andere bus die hem ging komen vervangen. We hebben dan al onze spullen weer uitgeladen en zijn gaan wachten op de volgende bus. We waren eerlijk gezegd ongerust over het uur dat de andere bus zou toekomen, want dat werd ons echter niet gezegd. Gelukkig hebben we maar een kwartiertje moeten wachten totdat de andere bus toekwam. Oef, we waren opgelucht, we gingen toch op tijd toekomen op school.

Eens aangekomen in Santigron stapten we onmiddelijk naar Lise, onze gastvrouw. Ze was heel blij ons weer te zien. We kregen dan ook nog een warm theetje voor ze ons naar school bracht. We worden wel goed gesoigneerd ;-)

Lise stelde ons voor aan het schoolhoofd en hij nodigde ons uit in zijn bureau om ons even de kasn te geven ons project voor te stellen. Hij reageerde eigenlijk niet zoals verwacht, het is een zeer passieve persoon en hij gaf ondirecht aan dat hij niet echt goesting had om samen te overleggen met de collega's ivm de concrete uitwerking van ons project (wat, wij van een directeur in België vanzelfsprekend zouden vinden, hij is toch diegene die zijn team leidt, maar ook SAMENbrengt!). Hij zij meerdere malen dat het ons ding was, dat we maar moesten doen en het bespreken met de leerkrachten zelf. Doch was hij zeer vriendelijk, maar de effectiviteit van dit gesprek was eigenlijk ver zoek. We bleven niet bij de pakken zitten en hadden gelukkig al een vrij uitgebreide vragenlijst opgesteld voor elke leerkracht indivudueel. Dit zou ons helpen wat meer te weten te komen over hoe de leerkracht zich voelt in haar job, hoe ze werkt met de kinderen, wat ze moeilijk vindt, waar ze al in gegroeid is, waar ze nog in wil groeien, hoe ze omgaat met verschillen tussen de kinderen (zowel niveauverschillen als tempo en interesse),...De leerkrachten hebben deze vragenlijst aangenomen, sommigen enthousiaster dan anderen, en beloofden hen zo snel mogelijk in te vullen. Bovendien hebben we hen dan ook kort (ja kort, want sommigen wilden er niet te veel tijd aan besteden) uitgelegd wat en wanneer we in hun klas gingen komen en fo ze dit ok vonden. We hebben hen dan ook een duidelijke planning overhandigd zodat ze er altijd op iets kunnen terugvallen als ze niet meer juist weten wanneer we zouden komen. Maar toen botste het even...want allemaal reageerden ze als volgt: "dus jullie komen toch enkel mijn taaluur overnemen?". Ons project rond taalstimulering werd dan ook echt gezien als een project dat enkel kan doorgaan tijdens de voorziene uren taal. Op het moment zelf schrokken we wat en waren we vooral teleurgesteld. We dachten: "oh neen, wat gaan we nu doen?" We hebben dan even gezeten en naar elkaar gekeken. We besloten op dat moment om de zaak aan te nemen hoe het op ons afkwam en er het beste van te maken. Om onze tijd dan toch wat op te vullen, dachten we om de resterend uren, Lise te gaan helpen in het Leri For Life schooltje, zodat de peuters en de kleuters uit het dorp dan toch elke dag schooltje hebben, want momenteel ligt dat op één voormiddag per week, namelijk op woensdag. Zo, dit was dan ons nieuw plan. Totdat we de maandag effectief de namiddag hebben doorgebracht in het dorp en er hebben overnacht...Dit was dan een nieuw avontuur, maar ook een ervaring bij op onze "palmares" :-)
Nadat de school uit was, zijn we teruggekeerd naar Lise. Je moet weten dat er in Santigron echter niets te doen valt. Het een dorp met heel gesloten inwoners (ze staan er bekend voor). De meeste kinderen verblijven trouwens in de rondliggende dorpen, dus na de schoolturen, keren ze terug naar huis en zijn er nog weinig kinderen te bespeuren in Santigron zelf. Activiteiten met de kinderen voorzien in de namiddag was dan ook geen optie...Gelukkig hadden we genoeg lectuur mee, zodat we de tijd toch een héééél klein beetje hebben kunnen doen vooruitgaan. Maar eerlijk gezegd, zo een hele namiddag te zitten, zitten, zitten en nog eens zitten (buiten een toertje doen in het dorp met Lise) is echt zeer frustrerend. Het kan wel eens gebeuren, daar biet van hoor, maar als je het op meerdere weken bekijkt is dit gewoon niet te doen. Vooral dat de mensen in het dorpen, vooral de mannen zeer "wild" zijn en het is er echt niet veilig om er al vrouw alleen rond te lopen. Lise wil er dan ook altijd bij zijn, maar we kunnen ze toch niet altijd onderbreken in haar huishouden om met ons op stap te gaan.

Verder hebben we lekker gegeten, Lise had voor ons rijst met Antoa (= een zeer bittere groente, het lijkt op een onrijpe tomaat). Na het eten was het er zeer snel donker, dus bijna tijd om de tanden te poetsen, pyjama aan te trekken en in bed te kruipen...Maar dan komt het...Lise toont ons de kamer waar één bed stond (een twijfelaar, dus geen bed voor één persoon, maar te klein voor twee personen). Daar moesten twee van ons op slapen. Dezelfde vraag kwam op hetzelfde moment bij ons drieën op: "en waar moet dan de derde persoon slapen?" We moesten de vraag niet stellen, dat Lise er al een antwoord op gaf. "Met mij zal de derde persoon slapen!" Die derde persoon bleek dan ik te zijn ;-) Jaja, ik heb met de nogal brede Lise in een twijfelaar moeten slapen; ik werd de hele nacht geplet tegen de muur (als je dat een muur kunt noemen). Neen, ik overdrijf niet, ze sliep precies of er was geen tweede persoon in haar bed. Ze kreeg meerde malen telefoon gedurende de nacht en nam gewoon op in bed en babbelde uren aan een stuk. Ik heb me uiteindelijk zo klein mogelijk gemaakt...en geen oog dicht kunnen doen van de hele nacht. Elke seconde van de avond en nacht, heb ik kunnen meevolgen en horen op de klok die recht voor me hing! Amai, een dag, een avond en een nacht hebben me nog nooit zo lang geleken...Toen ik s'morgens uiteindelijk mocht opstaan zag ik mijn benen...ze waren knalrood van de muggenbeten, ik stond vol. Nochthans toen ik de avond ervoor aan Lise vroeg om de "klamboo" (= het muggennet) op te hangen, zei ze: "maar neen, waarom is dit nu nodig ? " en dit op een redelijk agressieve toon. Aangezien Lise een redelijk autoriteire moederkloek is, schrok ik vooral en durfde niet tegen te pruttelen. Ik nam het dan gewoon aan, maar de volgende dag heb ik het mezelf wel verweten. Maar dit is dan gewoon een ervaring bij! Ondertussen heb ik een magisch zalfje tegen jeuk gevonden bij een chinese apotheker, hier in Paramaribo :-) Want, ja we zijn dan die namiddag teruggekeerd naar de stad. We waren die dag weer les gaan geven en we vonden het echt wel spijtig dat onze activiteit reeds na een uurtje afgerond moest worden. De frustratie van de vorige dag en de afgelopen nacht (dit kwam er dan nog eens bij) kwamen bij ons allen weer naar boven. We zijn dan na onze les weer samen gaan zitten onder het "hutje" (een klein afdakje aan de school). Daar hebben we naar elkaar gekeken en gezegd: "dit gaat niet, we zoeken een oplossing!" We hebben dan onmiddelijk naar Sabine gebeld (onze contactpersoon bij Leri For Life) en de situatie heel duidelijk uitgelegd. Ze zei onmiddelijk: "ok, dit kan niet, ga je spullen halen bij Lise." " Zeg haar dat ik het jullie heb gevraagd (want we waren wat bang om Lise te beledigen) en kom terug naar de stad, zodat we een vergadering kunnen organiseren samen met Glenn (de voorzitter van LFL)." We hebben dan een plaats kunnen regelen op de schoolbus, zodat we om 14u terug in de stad waren. Diezelfde namiddag hebben Ernesto en Sabine (medewerkers van LFL) ons super goed ontvangen. Ze stelde ons voor om een paar voorstellen neer te schrijven tegen de volgende dag, zodat we met Glenn onmiddelijk een concrete oplossing zouden kunnen vinden. Deze vergadering is uiteindelijk deze voormiddag doorgegaan en het was zeer positief. We hebben het Leri For Life-team op de hoogte gebracht van ons nieuw "plan" en ze reageerden zeer enthousiast. Ons nieuw plan luidt als volgt: We zouden elke woensdag, donderdag en vrijdag naar de school gaan, we behouden het taaruurtje, waarbij we respectievelijk in de derde klas, de tweede klas en de eerste klas zullen staan. De overige uren worden besteed aan het opstarten van een zorgklas, meer specifiek een taalklas, waarbij we elke gedurende een half uur, één kind individueel begeleiden. In het totaal zouden we dan op één voormiddag met 12 à 13 kinderen individueel kunnen werken rond taal. Dit hebben we gekozen, omdat we de vorige dagen door middel van onze taalactiviteiten een veel grotere taalachterstand hebben gemerkt dan wat we hadden verwacht. Bovendien zijn we ook even blijven stilstaan bij het feit of dit wel effectiënt genoeg zou zijn, aangezien er geen middelen zijn om een extra leerkracht in te schakelen om ons project over te nemen. De oplossing hiervoor hebben we ook gevonden...We hebben Leri For Life voorgesteld om er voortaan twinners naar te sturen...Wij zijn dus de "pioneers" van dir project, zoals ze ons nu noemen en het is de bedoeling dat we een duidelijk en strak plan (handleiding/draaiboek) uitschrijven, zodat na ons vertrek hier, de taalklas toch verder kan worden uitgewerkt. We denken hierbij aan een eventuele uitbreiding van de taalklas naar een zorgklas, waarbij ook andere vakken behandeld zouden kunnen worden op individueel niveau van het kind.
Deze vergadering heeft ons dus heel wat opgeleverd en doen inzien dat wanneer je zelf met grondig doordachte oplossingen komt er meestal een positief antwoord op kan komen. Het feit dat we van in het begin blijven zoeken naar de best mogelijke oplossingen rekening houdend met alle aspecten die we elke keer opnieuw tegenkomen, heeft ons over ons zelf geleerd dat we ons zeer flexibel hebben kunnen opstellen. Een project kan inderdaad niet altijd volledig lopen zoals je het voorzien had, want je kan er nooit (vooral niet op zulke afstand) alle aspecten op voorhand in betrekken. Flexibiliteit en geduld zijn hierbij zeker nodige competenties. Het is voor ons een verrijking om te merken, dat we uiteindelijk toch nog goed zijn kunnen omgaan met deze heel andere cultuur, manier van denken en doen. Eigenlijk is dit voor mij al een eerste persoonlijk doel dat ik heb kunnen bereiken! :-)

Om af te ronden nog een kort verhaal over "ons leven in het dorp":
De dindag morgend waren Laura en ik op het terras, onze schoenen aan het aantrekken, toen we ineens een zeer zeer luid geschreeeuw hoorde (het leek precies op het geschreeuw van een vrouw die aan het bevallen is). Daarom zei Laura op dat moment ook tegen mij: "oei die is zeker aan het bevallen?" Ik lachtte even en antwoorde: "ja, dat kan goed zijn!" (aangezien ik de dag ervoor had gelezen dat de vrouwen in de dorpen in hun eigen huis bevallen en pas na acht dagen na de bavalling naar buiten komen met de baby). Maar toen we op weg waren naar school, zijn we de neef van Lise tegengekomen en die vroeg ons vriendelijk hoe het met ons was. Hij vertelde dat hij op weg was naar een vrouw die "in trance" wakker werd deze morgend. "Je hebt waarschijnlijk zonet heel luid horen schreeuwen?" vroeg hij. En hij voegde eraan toe dat deze vrouw bezeten was door boze geesten en dat de boze geesten heel slechte dingen hadden voorspeld voor het dorp. Hij was nu op weg naar haar om samen met andere dorpbewoners, de boze geesten weg te jagen en ze te zuiveren...Wat de geesten juist hebben voorspeld weten we nog steeds niet, maar dit verhaal om even aan te tonen hoe de levenswijze van deze mensen nog is...

En om nu helemaal te eindigen, kreeg ik een huwelijksaanzoek, één van de vrouwen van het dorp zou graag willen dat ik huw met haar zoon... ;-) Pech, want ik heb mijn grote liefde reeds gevonden!!!! :-)

Voor diegenen die dit bericht gelezen hebben, bedankt om het tot op het einde vol te houden, hopelijk is het wat boeiend en komen er nog een paar reacties :-)
GreetZzZZZ!

Santigron, een heel ander verhaal...

14 maart 2011, de wekker ging af om 4u die morgend... Niet zo moeilijk om op te staan eigenlijk, want die nacht heb ik niet veel geslapen. Ik wist dat ik de volgende dag het dorp waar ik les ga geven eindelijk ging ontdekken! Een heleboel vragen en beelden kwamen die nacht in me op. Hoe gaan de bewoners ons ontvangen? Zal onze gastvrouw staan aan de bushalte? Zal ons voldoende aandacht geven? Hoe zal onze ontmoeting met de directeur verlopen? Wat gaan de kinderen denken? Hoe doen zij het op school? Is het een grote school? Heeft het dorp al wat trekjes van de stad? Hoe reageren de bewoners en kinderen op de komst van "vreemdelingen"? Zal de dorpskapitein ons een opdracht geven? Enzovoort enzovoort, het bleef maar door mij hoofd razen. Het horen van mijn wekker was die morgend dus degelijk een opluchting en het begin van een nieuwe ontdekking!
5u ...We stonden alledrie (Carolien, Laura en ikzelf) klaar aan het loket van vet N.B.V ( Nationaal Vervoersbedrijf) om onze tickets te kopen naar Santingron (waarom is er dan een loket?). De man aan het loket heeft wat met ons moeten lachen toen we om tickets vroegen, omdat je die blijkbaar rechtreeks bij de buschauffeur moet kopen wanneer je opstaat. We vroegen dan naar de staanplaats van de bus zodat we erheen konden gaan, maar hij wist ons vriendelijk te vertellen dat de buschauffeur nog niet togekomen was. De bus vertekt dus eigenlijk niet op een vaststaand uur, hij vertrekt wanneer de buschauffeur uit zijn bed is kunnen komen en er staat ;-) We hadden dit wel wat kunnen verwachten, aangezien de "no span" cultuur hier!
5u45 de tickets zijn betaald en we zitten alledrie "goed" geïnstalleerd in het busJE! Met veel geboemel en lawaai (van de motor en remmen) zijn we er toch geraakt. De hele trip waren de mensen die opstapten zeer vriendelijk, het was echt een familiale sfeer. Ze stapten weliswaar op gekke plaatsten op, want hier zijn  wel bushalten aangegeven met een klein bordje, maar toch kan je opstappen waar je eigenlijk wil, zolang de bus er passeert en er nog plaats is op het busJE, zal de buschauffeur stoppen. De mensen die tot dan waren opgestapt waren mensen van de stad, en dat voelde je nadien wel ook. Want aan de voorlaatste halte voor Santigron, stapten een hele boel mensen op met hun zakken en groentendozen,...op. Ze verschoten toen ze zagen dat er ineens minder plek was in de bus. Ze keken ons direct aan met boze ogen en vroegen ons op de man af: "gaan jullie nu uitstappen?" Euh, dat was ff verschieten, ik moet toegeven dat ik toen even heb moeten slikken en het bekijken als "ja die spreken hier zowat agressief, dat is zo in hun cultuur, dat is niet persoonlijk bedoeld". We hebben ze toen verteld dat we gingen afstappen in Santingron, ze waren toen precies opgelucht en hebben ons gezegd dat ze ons gingen wijzen wanneer de halte er was. Dit maakte de sfeer terug wat losser, oef!
7u15 we stappen af in Santigron. Ik ben klaar om mijn gsm boven te halen om Lieze te bellen en te zeggen dat we er zijn, maar ineens hoorden we een stem die ons goeiedag zei. het was Lieze! Wat een opluchting, maar tegelijkertijd was ik ook fameus verbaasd, ik had niet verwacht dat ze ons niet vergeten ging zijn. Lieze is een Saramakaanse vrouw van ongeveer 35 jaar (we zouden het nog eens moeten vragen), dit is dus nog enkel een schatting. De Saramakanen is een gemeenschap, subcultuur van vroegere plantages (een vroegere slavengemeenschap). Ze zijn zwart en hebben nog een hele strenge cultuur, maar niet altijd streng hoe wij het zouden verstaan hoor. Waarom lees je wel verder. Zij werkt als vrijwilliger voor Leri For Life. Eén keer per week, op woensdagvoormiddag geeft ze les aan de peuters in de Leri For Life "school". Ik zet school tussen aanhalingstekens, want toen ze ons naar haar huis brachte, zette ze ons even in een soort hut (4 planken en een rubberen dakje). Ik dacht eerst dat dat haar salon zou zijn, de plek waar ze de mensen verwelkomt en even iets inschenkt. Wel, nee, na wat praten, kwamen we te weten dat de plek waar we zaten, het "schooltje" is...Dat was dan even verschieten. Ze vertelde dat ze in haar schooltje 10 kinderen (peuters) opvangt. Dit schooltje is opgestart door Leri For Life (ze hebben dit in vele dorpen van het binnenland gedaan) omdat in Suriname een grote nood is aan taalstimulering, specifiek dan voor het nederlands als tweede taal. In ons dorpje spreken de kinderen Saramakaans, een taal waar wij absoluut niets van begrijpen. Lieze heeft ons beloofd dat wanneer we er gaan logeren, ze ons zoveel mogelijk zal leren van het Saramakaans. In Suriname is er een schoolplicht vanaf 6 jaar, waardoor heel veel kinderen niet eens naar de peuter- en kleuterschool worden gestuurd. De kinderen die dan pas vanaf hun 6 jaar naar de basisschool gaan staan enorm achter met het nederlands. In de basisscholen wordt enkel les gegeven in het nederlands (toch nog ander nederlands dan bij ons en dan in Nederland, maar toch blijft het een soort nederlands ;-)) en de kinderen die dan thuis zijn gebleven en enkel de Saramakaanse taal hebben gehoord tot dan, vallen in de basisschool heel snel uit te boot. Om dit wat te vermijden en te verhelpen besloot Leri For Life op peuterschooltjes op te richten.
Rond 8u kwamen een paar peuters naar het schooltje gelopen. We hadden toen nog niet door dat Lieze op maandag geen les geeft. Lieze was er op dat moment zelf niet bij, ze was zich aan het wassen. We ontvingen de kinderen zoals het moest, maar heel snel merkten we het verschil in opvoeding van deze kinderen ten opzichte van de (meeste)  kinderen van bij ons. HEt is dan ook een andere cultuur ik weet dat wel! Maar toch was het even verschieten hoor. Die kinderen zijn daar vrij, ze lopen rond in het dorp hoe ze willen, wanneer ze willen ( hier kom ik dan terug op de "strenge" cultuur) want er is eigenlijk gewoon geen opvoeding. De kinderen groeien op naar hun manier zonder duidelijke grenzen en patronen, de ouders hebben geen enkele zin of mogelijkheid om hun kinderen op te voeden, dat zit niet in hen. Bovendien denken ze ook heel erg dat de school ze wel wat opvoeding of toch toekomst zal brengen. Een van de kindjes stak haar han in mijn broekzak en riep "money money!" Dit zijn dan wel weer dingen die ze meekrijgen van thuis of van andere kinderen in het dorp. Een ander kindje begon ons te slaan in het gezicht...ook onderling sloegen ze elkaar en dit zonder geen enkele gène, het leek allemaal zo normaal.
9u we werden door Lieze naar de basisschool gebracht. Daar bezochten we eerst de kleuterklas, waar we juf Milsey ontmoette, zei wist ons te vertellen dat de directeur niet aanwezig was op die dag, wegens ziekte. We waren toch wel teleurgesteld. Maar we gingen dan naar het onderhoofd, natuurlijk wist zij ook helemaal niet dat wij kwamen. Nochtans had Sabine Zuidhoek (onze contactpersoon van LFL) vorige week gebeld naar de directeur om te laten weten dat we op 14 maart zouden langskomen voor een dag. Ik geef toe dat het gevoel van "ik stoor" heel snel in me opkwam. Ze verschoten en waren precies niet ondmiddelijk open voor ons project...zonder dat we ons project trouwens duidelijk hebben kunnen voorstellen, want een heel groot stuk was al uitgewerkt. Dit was voorzien omdat we wisten dat we met iets concreet naar de directeur zouden moeten stappen, wat eigenlijk logisch is, bij ons zou dit ook tellen! Ook daar lopen de leerlingen binnen en buiten wanneer ze dit zelf willen. Ze staan op en draaien zich om wanneer ze er zin in hebben. Een paar jongens van het vijfde leerjaar riepen naar ons: "hé kutjes!" dit was ook even verschieten.
We mochten toch even gaan kijken in het eerste leerjaar. Na een half uurtje kwam de onderschoolhoofd ons halen om nog even met ons de kalender die we haar hadden afgegeven te overlopen. Ze zei dat de directeur ons zou bellen in de loop van de week. Ze liet ons nadien vriendelijk verstaan dat ze liever had dat we dan terug weggingen. We zijn dan teruggelopen naar Lieze. Zij heeft ons nog even naar de Surinaamse rievier gebracht en heeft ons voorgesteld aan een paar andere bewoners voorgesteld, waaronder haar nicht en één van de kapiteinen van het dorp (een vrouw, de eerste vrouwelijke kapitein ooit trouwens!) Bij het tergkomen stopte ze ons even aan een betonnen huisje...er hing een sterke geur rond. Ze vertelde ons op een hele normale toon dat dit het menstruatiehuis is...alle meisjes/vrouwen moeten hier komen wonen gedurende de hele periode van hun menstruatie. Ze worden daar aan hun lot overgelaten, want ze worden gedurende die hele periode gezien als vuil en onrein. De vrouwen die kleine kindjes hebben moeten ze meenemen naar dat huisje. Ze moeten in het huisje blijven. Ze moeten er slapen, eten, drinken,...Dit was even confronterend! Ook stagiaires die hun maandstonden hebben wanneer ze in her dorp zijn, moeten daarheen. Nu begrijp ik waarom ik vorige week hoord dat twee stagiaires niet naar het dorp wilden omdat ze hun maandstonden hadden. Lieze heeft ook een paar jonge gasten die we tegenkwamen gewaarschuwd dat ze ons niet zouden moeten durven lastig te vallen! Ze zei het in haar taal, maar je voelde wel in welke richting haar boodschap ging. De mannen staan hier (en ook in de stad) altijd heel hitsig, heel storend soms! Maar dat moeten we er maar bijnemen zeker!
Wat betreft het sanitaire in het dorp: we hebben geen douche, het zal wassen worden met de emmer...en ook het toilet is met een emmer water...hopelijk vinden we er niet te veel kakkerlakken terug, zoals Dorien, Jumi en Caro in hun dorp hebben voorgehad. Gisteren zijn we er niet blijven logeren, we zijn dan in de namiddag teruggereden met de schoolbus naar de stad. Eerlijk gezegd, waren we wel blij dat we terug waren. Het was toch wel een schok te zien dat ze er nog helemaal anders leven dan in de stad. We wilden een cultuurschok, wel we hebben ze gehad, ik toch allesinds! Nu is het even bekomen, laten bezinken en de batterijen opladen om er volgende week een hele week naartoe te trekken en er fantastische ervaringen op te doen, zowel op professioneel vlak als op menselijk en sociaal vlak! Ik ben benieuwd...
Ten slotte wil ik jullie graag vertellen dat het internet het eigenlijk niet altijd even goed doet hier in Suriname, vooral als het hard regent (wat de laatste dagen elke dag het geval was). Mijn blog zal dus één à twee keren per week aangevuld worden. Laat je reacties de vrije loop, want tot nu toe heb ik er nog niet veel gehad van jullie...spijtig!
Vele groetjes allemaal en tot snel!

ZON-dag

Wel het is vandaag wel zondag, maar de "zon" kwam er vandaag maar niet door. Niet tegenstaande dat het wel wat deugd deed om het IETSJE frisser te hebben, want warm was het nog altijd. Gisteren zijn we lekker gaan zwemmen en genieten van de zon in het hotel "Holiday Inn" waar we mits een kleine bijdrage (25 SRD = 5 euro) als "externen" toch wel de hele dag gebruik mogen maken van het zwembad. We zijn er natuurlijk op een sportieve wijze naartoe gereden, want jawel hoor, we hebben eindelijk 6 "stagiaire fietsen" te pakken gekregen :-) het fiets-avontuur mag beginnen! Ja, ik noem het een avontuur, want we moeten echt nog wennen aan de rijstijl van de Surinamers...sommigen razen je voorbij, anderen rijden iets trager, maar plakken bijna tegen je fiets, nog anderen fluiten en roepen en nog anderen stoppen bijna bij het voorbij rijden om ons aan te spreken en nog eens "goed te bekijken". Bovendien gelden er enkele gouden regels om je op een veilige manier te verplaatsen met de fiets in Suriname, deze zijn:
- als fietser heb je nooit voorrang
- volg nooit je partner of andere mensen die met je meefietsen, want het is niet omdat zij de straat nog kunnen oversteken dat jij er ook geraakt
- rij altijd in de richting van het verkeer

Deze avond zijn we coktails gaan drinken in ons locale stamcafé, "T'vat'. Het was er heel gezellig en bovendien helemaal niet duur. We hebben gegeten en gedronken voor zo'n 14 euro de man...Nu gaan we even genieten van een filmpje op de computer.

En morgen...wordt spannend zou ik zo zeggen. We gaan de medewerkers van de scholen in Santigron en Brownsberg eindelijk ontmoeten. We zitten met heel veel vragen en zijn echt benieuwd naar het verloop van de volgende week. Ik hou jullie zeker en vast op de hoogte van deze bijeenkomst!

GreetZ to ALL!!!

19 muggenbeten later...

Wel wel, alles ok hier in Paramaribo! Momenteel hebben we even tijd om wat te "Internetten" wegens grote regen. Ja hoor , al na een paar dagen achtervolgt het weer ons vanuit België ;-) Gisteren hebben we het centrum van de stad verkend, op zoek naar fietsen die we uiteindelijk niet hebben gevonden. De stagiaire-fietsen waren allemaal verhuurd, maar ik moet het toegeven, zoveel fietsen hebben ze niet staan in hun winkel. We besloten dan om de stad te voet te verkennen, we hebben al wat gewinkeld (handdoeken, dweilen,...) en we hebben zelf al wat gebabbeld met "locals", ja, zomaar op straat. De mensen zijn hier heel open en weten al op voorhand dat we hier zijn om stage te lopen...ja, vlamingen zijn hier blijkbaar bekend voor het  vijwilligerswerk! Maandag ontmoeten we de mensen van de scholen waar we school stage gaan lopen, spannend!!!!! Morgen gaan we waarschijnlijk (als het mooi weer is) naar een hotel waar we voor zo'n vijf euro een dagje kunnen gaan zwemmen en genieten van de zon...Ik hou jullie op de hoogte! Groetjes allemaal!

Aankomst in Suriname...

Ziezo, hier zijn we dan... :-) Na een vlucht van 10 uur, met wel voldoende entertainement (films) konden we genieten van een eerste indruk van Suriname. Een taxichauffeur stond ons op te wachten en bracht ons op een uurtje tijd naar onze slaapplaats (Villa Blauwgrond). Simone (een mederwerker van "Leri for Life") stond ons met een grote glimlach op te wachten. Ze toonde ons meteen waar ons appartement was. Heel snel hebben we kunnen uitpakken en er ons plekje van maken. Het is hier echt warm (het is vooral wennen aan het temperatuurverschil, want op een paar uurtjes tijd komen er voor ons ineens 30 graden bovenop, amai!) Na een goede verfrissende douche en een laagje "deet" zijn we nu zo goed als klaar om in ons bedje te kruipen, want hier is het nu 21u20... Dus vier uur verschil met België. Tot snel voor het vervolg van ons avontuur hier in Suriname!