Het stuwmeer van Brokopondo, ligt vlak aan het grote dorp Brownsweg. Dit stuwmeer kent een heel apart verhaal en valt absoluut niet in de smaak van alle brownsbergbewoners…en eigenlijk is dit begrijpelijk. Brownsberg is ontstaan door het aanleg van het fameuze stuwmeer. Dit dorp is een “samensmelting” van wat eerder 7 verschillende dorpen op zich waren. Op een dag besloot de overheid om over het hele gebied (de 7 verspreide dorpen) water te laten overstromen, zodat ze op een gemakkelijke manier een krachtcentrale zouden bekomen. De slachtoffers hiervan waren natuurlijk de toenmalige bewoners van deze 7 dorpen…ze werden van de ene dag op de andere vriendelijk verzocht om zich een ander woonplekje te vinden. OK…NICE! Het resultaat hiervan is dus één groot stuwmeer, waar je nog duidelijk aan kan zien dat het één groot bos was. Ja we hebben namelijk de hele tijd tussen oude, grijs geworden bomen gevaren. Dit was dan ook de reden waarom we absoluut onze handen en voeten niet over de rand van het bootje mochten laten hangen, de kans om tegen een boom te schrammen was te groot en inderdaad we hebben soms echt wel onze hoofden moeten intrekken…of we botsten tegen een dikke stam. Er werd ons verteld dat alles intact is gebleven bij het overstromen, omdat de mensen de tijd niet hebben gehad om alles weg te nemen. De hutjes en huisjes zijn allemaal blijven staan…ook de begraafplaatsen werden dus overstroomd en dus voor een stuk vernield of toch niet meer bereikbaar. Naar het schijnt zie je soms nieuwsgierige mensen gaan duiken in het stuwmeer om op zoek te gaan naar de “verdronken dorpen”, het lijkt weliswaar op “Atlantis”…Aaaah hier is het dus, in Suriname?! Dit was dan een korte situering van het stuwmeer, nu wat meer op wat er toen allemaal op het programma stond.
We vertrokken op donderdagavond, samen met een hele bende, waaronder 4 Surinamers. Een van deze jongens heeft zelf een eilandje op het stuwmeer, maar aangezien hij er een mooier kent zou hij ons daar naartoe brengen. Nu eilandje…bedenk je hier geen grote luxe bij hé. Het is weliswaar een heel mooie plek en je voelt je even helemaal alleen op de wereld, maar het lag er nogal overwoekerd bij en dus slaapmogelijkheden zoals wij die kennen waren nihil. Het werd dus een slaapmarathon in de hangmatten. Het was op zich al een super ervaring natuurlijk, met de sterren boven je hoofd in slaap vallen en alleen nog wat gekraak van het vuurtje en de wind door de bomen horen…er bestaat geen beter inslaapliedje! Dus, ja dat was op zich wel weer een soort van “luxe-ervaring”! Ik kan jullie niet zeggen waar we juist hebben geslapen, maar het was in ieder geval zeer afgelegen en op ongeveer iets meer dan 4u varen van Brownsweg. De donderdagavond zijn we dus van op Blauwgrond vertrokken met een auto en een camionette, camionette dat ik na een half uur rijden al niet meer vertrouwde, want het wilde na onze eerste stop niet meer starten. Ik zag zo ons tripje de mist ingaan, maar uiteindelijk werden we gered door Ritchey, “de man die alles kan” !!! We waren dan weer vetrokken, hopla, en deze keer was de goede keer, want de volgende stop vond plaats in Browsnweg zelf, waar we onze eerste nacht in een hangmat gingen doorbrengen. Wel tof om zo een nieuw dorp in het binnenland te ontdekken. Het is weer iets helemaal anders dan Santigron, veel meer “gerangschikt” (alle huisjes staan op een rij naast elkaar) en het is zeker een properder dorp! Weer helemaal iets anders, t’is écht ongelooflijk hoe erg het nog kan verschillen tussen de dorpen onderling. Zo dit was dan ook gebeurd. Na een nachtje (heel kort) dodo in de hangmat, stonden we om 5u30 gepakt en gezakt, klaar om naar de pier van de rivier te rijden…”rijden” is een groot woord, in onze taal zouden we het eerder “racen” noemen, met iets of wat gesleep. En ja hoor dan nogmaals heeft het camionnetje ons wat willen laten zweten en dit maal door zichzelf vast te rijden in een hoopje modder op een helling…Weeral waren de sterke mannen er om deze situatie weer tot het normale te brengen. YES, weer zijn we gewonnen van het stoute camionnetje! Toen we uiteindelijk goed en wel vertrokken waren, was het ondertussen al 8u30. Tijd om dan even een broodje met choco te eten en verder te genieten van de ochtend rust en het super mooie landschap. Amazing! Tegen 11u30 zijn we dan uiteindelijk toegekomen op HET eiland…waaaaw! Het was inderdaad helemaal afgelegen en zeer primitief! Maar NO SPANG, daar hadden we bewust voor gekozen. Het was natuurlijk veel te warm om nog langer de rivier te “negeren”, we moesten er dus zo snel mogelijk in. Ik kan je verzekeren, dat het zoooo zalig was! En wat een décor…ben er zelfs de visjes onder mijn voeten van vergeten. En voor diegene die me goed kennen…die weten dat ik me nooit in vreemde wateren begeef…vooral dan wanneer er bewoners zoals visjes inzitten hé! Ja, ja ik weet het zij zullen meer schrik hebben van mij…maar moet je weten dat deze absoluut geen schrik hadden, want zij kwamen gewoon wat bijten in onze billen, voeten, benen,…NICE! Gelukkig hebben ze mij niet gebeten, maar ik was dan gewoon ook extra op de loer voor ze J Na het plonsje zijn we op zoek gegaan naar een plekje schaduw, dat was er niet gemakkelijk te vinden. Het werd dus wat afzien, want die dag was het weer extreem warm, de zon brandde echt en van wind werd er die dag niets gevoeld. De mannen zijn de hele namiddal met de boot gaan varen en hebben zich dan helemaal los kunnen laten gaan in hun hengelen. Hengelen, hengelen, ze doen het echt zo graag en ze hebben er volop van kunnen genieten. Leuk om ze blij ziet terug te keren met een hele frigo vol vissen, Toekoenari’s (Surinaamse vis) en Piranha’s. Lekker op het vuurtje s’avonds…mmmm! Diezelfde avond is er nog een boot toegekomen op het eiland. Het waren bosnegers die constant onderweg zijn. Ze gaan van de ene plek op het stuwmeer naar het andere, maar dit was dus blijkbaar wel hun stukje grond…hum hum…probleempje! We mochten kiezen, ofwel mochten ze die nacht met ons op het eiland slapen, ofwel moesten we het aftrappen. Maar het aftrappen was op zich geen optie en dat wisten die mannen ook. Het is te gevaarlijk om in het donker nog door die “bomen” te varen. Er zat dus maar één ding op…ze laten mee eten en ze laten slapen op het eiland. Ik voelde er met niet al te goed bij, maar heb er niet te veel over willen nadenken en ik had ook gewoon geen keuze. Ik vond het zo zielig, want ze hadden toen net 5 baby papagaaien gevangen, die kleine vogels waren zo bang…en ze snapten niet hoe ze ineens weg waren genomen van hun mama…zo zielig! Schreeuwen dat ze deden en brutaal dat de mannen ermee waren. Ik had er nooit bij stilgestaan dat de menselijke soort nog zo “bestiaal” kon zijn. Ze hadden dan ook drie jachthonden bij ze, waar ze ook het minst van respect voor hadden. Ik kan zo niet tegen dierenmishandeling. Uiteindelijk zijn die mannen een vuurtje beginnen maken en hebben ze op de grond geslapen. Verder dan wat zitten staren en een beetje vies zitten gluren naar ons (de bakra’s à blank in het Surinaams) hebben we er geen last van ondervonden. Oef, schrik voor niets! Uiteindelijk dan in slaap gevallen in de hangmat, het was echt idyllisch, met al die sterren die je kon bekijken en het geruis van de wind door de bomen en het “niets” rond je horen…volledig ontspannend. De volgende dagen hebben we nog wat genoten van het zonnen op het strand, zwemmen in de rivier en het hengelen samen met de anderen. Het was in ieder geval een heel fijne ervaring en iets dat ik nooit meer zal kunnen vergeten! Zot, zot, zot! J
Zo dit was het about het stuwmeer. Ja, ik weet dat mijn schrijfstijl niet altijd top is, maar dat is gewoon niet wat ik hier het liefste doe…mijn blog schrijven! Zo, het belangrijkste weten jullie nu, de verdere details zijn voor in België J
Bye Bye!
